Wederom een pareltje

Recensie: Een langzaam stervende zaak – Elizabeth George

Soms heb je van die boeken die niet gehaast gelezen willen worden. Een langzaam stervende zaak is er zo één. Elizabeth George neemt haar tijd — en dat is precies haar kracht.
Het is alweer het 22e deel in de serie rond inspecteur Thomas Lynley en brigadier Barbara Havers, en toch voelt het niet als een herhaling. George laat haar personages ouder worden, wijzer, vermoeider ook. Ze kennen elkaar door en door, maar botsen nog steeds op elkaars grenzen — en dat maakt ze zo levensecht.

Langzaam, maar met reden
Ja, het verhaal komt traag op gang. Maar dat “langzame” is bij George nooit saai. Ze bouwt laag voor laag op: eerst de sfeer, dan de mensen, dan de onderhuidse spanningen. Tegen de tijd dat je in de kern van de zaak zit, ben je emotioneel al verstrengeld met de personages.
De titel doet eer aan de stijl: het is een langzaam stervende zaak, letterlijk en figuurlijk. Elk hoofdstuk voelt als een kleine observatie van wat verdriet, wrok of onbegrip met mensen doet.

Het begint met de dood van een jonge vrouw — ogenschijnlijk een ongeluk, maar natuurlijk is niets wat het lijkt. Terwijl Lynley en Havers de waarheid proberen te ontrafelen, blijkt het onderzoek niet alleen over schuld en onschuld te gaan, maar ook over hoe trauma’s generatie na generatie doorwerken.
Elizabeth George verweeft meerdere perspectieven door elkaar: niet alleen de rechercheurs, maar ook getuigen, familieleden en bijfiguren krijgen een stem. Dat maakt het verhaal rijk, al moet je soms even schakelen.
Lynley & Havers
Lynley blijft de charmante, bedachtzame aristocraat met een innerlijke strijd tussen verstand en gevoel.
Havers is zoals altijd heerlijk direct, koppig, maar ook verrassend kwetsbaar. Hun dynamiek is het kloppende hart van dit boek — ze vullen elkaar aan zoals alleen mensen kunnen die samen veel hebben meegemaakt.
Je voelt dat George van haar personages houdt. Ze laat ze fouten maken, twijfelen, struikelen… maar nooit zonder compassie.
Mijn oordeel
Dit is geen thriller die je in één nacht uitleest. Dit is een verhaal dat je langzaam opslokt — waar je in blijft hangen, ook nadat je het dichtslaat.
Sommige stukken hadden iets strakker gemogen, maar ik vond het juist prettig dat George weer de tijd neemt. In een wereld vol snelle series en flitsende plots is dit boek een ode aan het langzaam vertellen.
Een aanrader voor wie houdt van psychologische diepgang, goed uitgewerkte personages en verhalen die blijven sudderen.