Een universele zoektocht

Kader Abdolah wil naar huis, naar zijn stokoude moeder die op hem wacht. Als vluchteling kan dat niet; Iran is en blijft voor hem gesloten en dus reist de schrijver in de geest terug naar huis.
Al vrij snel in het boek wordt duidelijk dat 'naar huis gaan' een illusie is. Niet alleen omdat zijn moeder dement is en hem niet meer herkent, maar ook omdat vluchtelingen en bannelingen los zijn komen te staan van hun landgenoten doordat zij geen deelgenoot zijn van alle verwikkelingen die de achterblijvers hebben doorstaan. Dat laatste blijkt wanneer de schrijver zijn twee zussen en zijn zwager ontmoet die zwaar te lijden hebben gehad onder het regime van de geestelijken.
Het thema van het boek is echter veel universeler. Het gaat over de mens die eenzaam op aarde ronddwaalt en het antwoord op de vraag 'waar is thuis?' zoekt achter de sterren, bij de oorsprong.

De zoektocht van de schrijver naar 'Thuis' wordt beschreven aan de hand van het restaureren van het familie-observatorium en het bouwen van een reeks telescopen die de kijker in staat stellen om steeds dieper het heelal in te kijken. Dit doet de schrijver niet alleen. Hij wordt vergezeld door een reeks personages: zijn moeder voor wie het hier en nu compleet verdwenen is; een filmregisseur die het leven in het land observeert; een dichter die het leven in woorden vangt; een mythologische koe; de godin Anahita en de jongen Ismaël die als boodschapper fungeert tussen de harde werkelijkheid van Iran (de stad) en de reizigers in het observatorium.

Als in een Perzisch tapijt (die veelvuldig voorkomen in het boek) worden biografische elementen uit het leven van de schrijver, de Perzische cultuur, het Zoroastrisme, de geschiedenis van de telescoopbouw en de moderne geschiedenis van Iran door elkaar verweven. Het resultaat is een melancholisch, ontroerend en uiterst rijk verhaal. Wat een boek! Geweldig!