Een prachtig boek over vriendschappen en hoop

Wat ik bijzonder vind aan de boeken van John Green is dat er altijd wel een belangrijk onderwerp centraal staat. In Schildpadden tot in het oneindige staat OCD, oftewel dwang centraal. John Green geeft je een uniek kijkje in het leven met OCD. Hij weet alles perfect te verwoorden: de gedachten, de paniek, de onzekerheid maar ook de handelingen. Er zit ongelooflijk veel herkenbaarheid in, ik vind dit ontzettend mooi omschreven. Dit komt met name ook omdat John Green dealt met OCD. Hij weet de stoornis in een mooi licht neer te zetten en zelfs de kleine dingen te beschrijven. Hij laat zien dat er goede maar ook slechte momenten zijn én hoe hetzelfde moment het ene keer goed maar ook slecht kan aanvoelen. Er is één quote waarmee hij de stoornis perfect weet te omschrijven: "Waarom zat ik er niet mee om door dit smerige water van de White River te baggeren terwijl ik het een paar uur geleden nog onverdraaglijk had gevonden om mijn maag te horen rommelen?". Dat is dwang, typisch dwang. Hoe de gedachten je gek kunnen maken maar hetgeen wat nou écht gevaarlijk zou kunnen zijn je niks doet.

"Omdat je al een aardige hoeveelheid cognitieve gedragstherapie achter de rug hebt zeg je tegen jezelf: Ik ben niet mijn gedachten, ook al weet je diep van binnen eigenlijk niet goed wat jij dan wél bent".

De schrijfstijl van John Green is prettig. Het neemt je mee in een bijzonder verhaal over Aza (oftewel Holmesy), Daisy en de Picketts. Hij weet de omgeving en personages tot leven te brengen. Ondanks het wat zware onderwerp weet hij een goede balans te houden tussen te zwaar en te licht, het boek leest prettig weg ondanks dat sommige delen wat zwaarder zijn. Hij deinst niet terug om de gedachtes van Aza te beschrijven; hij maakt het niet beter dan het werkelijk is. De verhaallijn komt wat langzamer op gang en het einde gaat voor mijn idee te snel. Toch beïnvloed dit mijn mening over het boek niet, ik heb van het begin tot het einde genoten.

Wat het met zo'n spiraal is: er komt nooit echt een eind aan. Hij wordt alleen steeds nauwer, tot in het oneindige".

De personages zijn ook stuk voor stuk bijzonder. Aza leeft vooral in haar eigen wereldje en vecht met haar "demonen". Hierdoor is ze vaak wat rustiger, maar toch humoristisch en lief. Haar beste vriendin Daisy compenseert dat, zij is mijn favoriete personage van het verhaal. Ze is druk, humoristisch en ontzettend leuk. Zij weet de humor in het verhaal te houden en vult Aza mooi aan. Ze is de vriendin die iedereen wenst: die zelfs in de donkerste dagen niet van je zijde wijkt. Ook de Picketts, Noah en Davis, spelen een rol in het boek. Zij maken het verhaal af met hun lieve karakters en het gemis naar hun vermiste vader en overleden moeder. Je voelt met ze mee en kan alleen maar respect hebben met hoe zij met de situatie omgaan.

Schildpadden tot in het oneindige is een ontzettend mooi boek die een kijkje geeft in het leven met een dwangstoornis. Een prachtig boek over vriendschappen én hoop blijven houden.

"Zo is dat, Holmesy: Schildpadden tot in het oneindige. Jij probeert de alleronderste schildpad te vinden, maar zo werkt het niet".