Weer een prachtig palet aan verhalen!

Al 6 jaar op rij schrijft Marceline de Waard in de zomermaanden een schrijfwedstrijd uit. Met fantasie prikkelende thema’s zoals ‘het gebeurde op een zondag’ , ‘die ene zomer’, ‘eilanders’, ‘verhalen vol nevels’, ‘verhalen van verlangen’ weet zij ondertussen vele auteurs te verleiden om een verhaal in te sturen. En ieder jaar is het aantal schrijvers weer meer en gevarieerder qua ervaring, leeftijd en sekse. De schrijfwedstrijd is niet meer weg te denken. En eerlijk is eerlijk, het werkt ook verslavend: wekenlang elke zondag een nieuw verhaal. Ik ben fan geworden. Zo ook dit jaar. Met steeds dezelfde formule: je stuurt een verhaal in en de jury, bestaande uit Marceline de Waard, zijzelf, haar oordeel en haar mening, bepalen of het verhaal wordt geplaatst of niet. Uiteraard keurig verantwoord met een beknopt jury-rapport. Plaatsing, erkenning, dat is wat er te winnen is. Geen ranking, gewoon een plekje ergens op één van de zondagen zolang als de wedstrijd loopt. Dat maakt deze wedstrijd, die eigenlijk geen wedstrijd is maar een schrijversfeest., zo sympathiek. Persoonlijk vind ik het jammer dat een lokale radio-omroep vanuit hun enthousiasme er toch een wedstrijd van heeft gemaakt.. Begrijpelijk en leuk voor de gekozen top 3 maar het had niet gehoeven..
Wat een mooie oogst dit jaar! Het lijkt wel alsof het niveau steeds beter wordt en naast een paar bekende namen, ook weer nieuwe schrijvers. Het thema ‘In de Stilte’ heeft flink tot de verbeelding gesproken gezien de variatie aan verhalen. Een prachtig boeket waarin veel diepe, sombere kleuren afgewisseld worden met hier en daar vrolijke lichtvoetigheid. Het thema lijkt vooral te vragen om reflectie en verwerking. En ja, dat gebeurt dan vaak in de stilte of leidt tot stil worden. Ik heb van alle verhalen genoten en het voert te ver om bij elk verhaal stil te staan. Dat doet, en dat is nieuw deze keer, de uitgever al. Op het gevaar af dat er dan toch een ranking ontstaat, zijn er een paar verhalen die mij persoonlijk meer dan gemiddeld geraakt hebben. Het openingsverhaal ‘Hommels en een cocon’ van Lisette van Eerten pakt je gelijk bij de strot. Wat eerst zo onschuldig lijkt, blijkt een heftig thema dat verdriet en boosheid oproept. De schijnbare achteloosheid van de beschrijvingen van wat er gebeurt in combinatie met het soms poëtische taalgebruik, maken dat het drama binnen dendert. ‘Onderstroom’ geschreven door Nel Goudriaan vind ik een juweeltje. Over de ontmoeting van een man met zijn verloren liefde. En hoe dan de zee, oude gewoontes als van het roken van een sigaret, het dragen van je schoenen aan het strand, vragen die geen antwoord krijgen, er toch voor zorgen dat er berusting kan ontstaan en de stilte minder zwaar wordt. Ik heb Nel Goudriaan eerder de koningin van het korte verhaal genoemd en dat is ze! Fijn dat ze weer had ingezonden en geplaatst is. Bruno Lowagie snijdt met zijn verhaal ‘Medeplichtig’ een gevoelig en pijnlijk onderwerp aan. Soms ben je getuige van dingen die niet kunnen, grenzen overschrijden en die iemand diep ongelukkig maakt. En als je eerlijk bent, weet je wat er speelt, wat er fout is. En je dan niet uitspreken of een kans nemen om een ongewenste situatie te stoppen. Tot welke prijs? Een verhaal dat confronteert en tot nadenken stemt. Alida van Sambeeck schreef ‘Waterkind’ voor dit schrijversfeest. Een indringend verhaal over hoe moederliefde groter blijft dan de handicap van haar kind. Nergens sentimenteel, maar teder en elk woord weegt in dit verhaal, doet ertoe. Het is een bijna niet te verdragen intimiteit waarmee we worden geconfronteerd. Ik kon het niet zonder tranen lezen. ‘Lauden’, een verhaal van Pim Molemaker neemt je mee in hoe de HR manager Otto tegen zijn zin, een retraite in een klooster cadeau krijgt van vrouw en kinderen. Met cynisme en sceptisch ondergaat hij de rituelen, de woorden, het gezang en hoe het uiteindelijk allemaal leidt tot een innerlijke ommekeer. Hoe afkeer een lofprijzing wordt. Een heftig verhaal over hoe de oerkrachten van het leven ons in de diepste zin lessen leert die bijblijven, wordt ons voorgeschoteld door Kees Deenik in ‘Les van het leven’. Hoe drie bevallingen onder geïmproviseerde omstandigheden tot stilte en bewondering leiden bij een coassistent op een Caraïbisch eiland. Drie hele verschillende vrouwen zijn tegelijk aan het bevallen. De beeldende schrijfstijl, de compassie waarmee het verhaal wordt verwoord, maken dat het verhaal ontroert en je met de coassistent stil wordt. En tenslotte wil het nog hebben over ‘De zanglijster’ van Sascha Voogd. Een dochter en een zoon gaan beiden verschillend om met het gegeven dat ze het huis van hun vader moeten ontruimen. De vader spreekt niet meer na een beroerte en zit in een rolstoel. Voor de zoon lijkt de ontruiming een klusje, de dochter voelt gêne en terughoudendheid. Tot hoever mag je gaan in het kijken en lezen van de dingen die je ouders privé hebben gehouden? En als de dochter dan een foto vindt, die vragen oproept… Hoe de vader even de ogen oplicht bij het zien van die foto en verder weer wegzakt. Het is fijn geschreven, herkenbare dilemma’s en wat ik zelf zo mooi vindt: je krijgt niet overal een antwoord op. De selectie van verhalen wordt afgesloten met twee prachtige bonusverhalen. Eén van Cecile Koops over hoe twee zussen elkaar na jaren durven te spreken over een drama uit het verleden waar zij beiden een rol in hadden. ‘Bekentenis’ is terecht opgenomen in deze bundel. De afsluiting met ‘Nog anderhalf jaar’ door Marceline de Waard zelf mag natuurlijk niet ontbreken. Een echt Marceline-verhaal met een twist en een oorverdovende klap maakt een einde aan deze geslaagde bundel!
Kortom een mooie verzameling verhalen die ertoe doen. En wat mooi dat de uitgever Ambilicious, na de eerste keer dat de zomerwedstrijd werd gehouden, nu voor de 5e keer de verhalen heeft gebundeld. Ditmaal in een e-book. Een hele mooie en verdiende erkenning voor de auteurs. Ik kijk alweer uit naar de volgende editie van de zomer wedstrijd of, beter, het volgende schrijversfeest!