Wat ik nou vind van 'Donker verlangen'?

Dit is het verhaal van Claire. Claire, een Nederlandse verpleegkundige, wiens echtgenoot voor zijn werk naar ZuidAfrika verhuist. Claire gaat met hem mee. Om iets om handen te hebben, neemt ze een baan aan in het ziekenhuis, waar ze de assistente van de assistente van de verpleegkundige wordt. Een vreemde gewaarwording vinden ze dat daar, een blanke vrouw als hulpje van een zwarte.
Ze trekt zich er echter niets van aan en is gelukkig met haar werk.
Dan krijgt ze echter een patient die iets in haar losmaakt.
Deze Skhulu, een Zulu-man, en Claire ontmoeten elkaar steeds vaker en er ontstaat een relatie. Maar Claire is nog getrouwd, en Skhulu woont in de shacks. De verschillen zijn groot, maar desondanks willen ze ervoor gaan.
Claire gaat er nogal prat op dat zij ondanks haar blanke huidskleur, een 'character of black essence' heeft.
Dit gaf mij een beetje het gevoel van 'maar ik ben de enige die hem wél begrijpt' en dat vond ik vervelend, dat ging een beetje jeuken.
Als haar echtgenoot besluit terug te willen naar Nederland, ziet Claire dat uiteraard niet zitten. Skhulu wil met haar trouwen, dus vertelt ze haar man Patrick dat ze bij hem weg wil.
Ook niet erg netjes, imo doe je dat vóór je met iemand anders verdergaat, maar daar verschillen de meningen over.
Het zorgt er echter wel voor dat ik de hoofdpersoon een stuk minder aardig vind. Met als gevolg dat ik me eerder aan dingetjes ga storen.
Zo vind ik dat Claire zich bijzonder onderdanig opstelt ten opzichte van haar man(nen). Eerst stopt ze met haar baan om mee te gaan naar Afrika. Dan neemt ze daar een ondergeschikte baan zodat ze ook op kan draven als haar man een avondje organiseert.
Vervolgens ondergaat ze de grillige buien van Skhulu, stopt ze met werken omdat hij haar liever thuis ziet.... Brrrr....

Er worden veel engelstalige zinnen in het boek gebruikt, dwars door het Nederlands heen. Totaal overbodig, en compleet willekeurig.
Dit gebeurt ook met het Zulu, maar dat is dan nog enigszins functioneel in het verhaal.
Ook kom je een en ander te weten over de rituelen en gewoontes van de Afrikaanse bevolking, en dat vond ik dan nog wel interessant.

Het 'derde deel' van het boek, na de bruiloft, zat er m.i. wel aan te komen en was geen verrassing.
Het einde echter had ik niet verwacht, was wat abrupt en ik begreep het 'waarom' niet helemaal. Of eigenlijk: helemaal niet.

Een boek met plussen en minnen. Ik heb het wél snel uitgelezen, dus het was niet heel slecht, maar ik had dus wel mijn kanttekeningen.
Tja, wat geef je zo'n boek dan voor score? Na enig wikken en wegen kom ik uit op 2,5 duim