Lezersrecensie
Wat ik nou vind van... 'We moeten je iets vertellen'
Dit boek was werkelijk zó uit!
Met zijn 227 blz is dit geen enorm dikke pil, maar het boek las óók erg prettig.
De vertelstijl is vrij bijzonder; de hoofdpersoon is tevens de fictieve schrijfster van het boek dat je leest. Een boek waarin ze vertelt over het schrijven van ditzelfde boek. (Snap je het nog?)
Zij (Kathelijne) heeft al eerder 2 boeken uitgegeven, waarvan de eerste een groot succes was. Dat boek gaat over een meisje dat misbruikt werd door een voorganger in de kerk. Iets wat haar vriendinnetje van vroeger is overkomen binnen de strenge kerk waar de families kwamen.
Kathelijnes ouders hebben na het verschijnen van het boek met haar gebroken.
Op dit moment in haar leven gaat het niet zo lekker met Kathelijne; relatiegedoe, schrijfdip... en het wordt er niet beter op als ze 's ochtends wakker wordt en ziet dat ze 's nachts dingen op heeft geschreven die ze niet thuis kan brengen.
Op advies van een vriendin gaat ze uitzoeken hoe ze haar leven weer op de rails kan krijgen.
Zonder het verloop van het verhaal te vertellen, ik vind de vertelwijze briljant. Ik kon me zó terugvinden in Kathelijne, het zou mijn zus/beste vriendin kunnen zijn... Ik zou het zélf kunnen zijn!
Hoe zij op situaties reageert, ik snáp haar, ik ben nét zo.
Daarvoor dus alleen al 5 duimpjes.
Ik snap óók dat de 'echte' schrijfster (Marion Pauw dus) Kathelijne een reden moest geven om op onderzoek uit te gaan. Maar die vage notities die Kathelijne in haar slaap schrijft.... daar kan ik dan weer net niks mee.
Uit niets blijkt dat ze dat eerder heeft gedaan en ik kan me niet voorstellen dat je dit uit stress gaat doen (?). Ook gebruik ik geen slaapmiddelen, dus het effect daarvan (behalve slapen wellicht...) ken ik verder ook niet.
Maar ineens rond je 30e (sorry Kathelijne, als ik je te oud hebt ingeschat) SPOILER ALERT !!! herinneringen aan je babytijd krijgen en die onbewust opschrijven... dat gaat er bij mij niet helemaal in.
Aangezien dit de basis van het hele verhaal is, krijgt dat van mij 3 duimpjes.
Gemiddeld zijn dat er dan dus 4.
http://www.watiknouvind.com/2017/12/wat-ik-nou-vind-van-we-moeten-je-iets.html
Met zijn 227 blz is dit geen enorm dikke pil, maar het boek las óók erg prettig.
De vertelstijl is vrij bijzonder; de hoofdpersoon is tevens de fictieve schrijfster van het boek dat je leest. Een boek waarin ze vertelt over het schrijven van ditzelfde boek. (Snap je het nog?)
Zij (Kathelijne) heeft al eerder 2 boeken uitgegeven, waarvan de eerste een groot succes was. Dat boek gaat over een meisje dat misbruikt werd door een voorganger in de kerk. Iets wat haar vriendinnetje van vroeger is overkomen binnen de strenge kerk waar de families kwamen.
Kathelijnes ouders hebben na het verschijnen van het boek met haar gebroken.
Op dit moment in haar leven gaat het niet zo lekker met Kathelijne; relatiegedoe, schrijfdip... en het wordt er niet beter op als ze 's ochtends wakker wordt en ziet dat ze 's nachts dingen op heeft geschreven die ze niet thuis kan brengen.
Op advies van een vriendin gaat ze uitzoeken hoe ze haar leven weer op de rails kan krijgen.
Zonder het verloop van het verhaal te vertellen, ik vind de vertelwijze briljant. Ik kon me zó terugvinden in Kathelijne, het zou mijn zus/beste vriendin kunnen zijn... Ik zou het zélf kunnen zijn!
Hoe zij op situaties reageert, ik snáp haar, ik ben nét zo.
Daarvoor dus alleen al 5 duimpjes.
Ik snap óók dat de 'echte' schrijfster (Marion Pauw dus) Kathelijne een reden moest geven om op onderzoek uit te gaan. Maar die vage notities die Kathelijne in haar slaap schrijft.... daar kan ik dan weer net niks mee.
Uit niets blijkt dat ze dat eerder heeft gedaan en ik kan me niet voorstellen dat je dit uit stress gaat doen (?). Ook gebruik ik geen slaapmiddelen, dus het effect daarvan (behalve slapen wellicht...) ken ik verder ook niet.
Maar ineens rond je 30e (sorry Kathelijne, als ik je te oud hebt ingeschat) SPOILER ALERT !!! herinneringen aan je babytijd krijgen en die onbewust opschrijven... dat gaat er bij mij niet helemaal in.
Aangezien dit de basis van het hele verhaal is, krijgt dat van mij 3 duimpjes.
Gemiddeld zijn dat er dan dus 4.
http://www.watiknouvind.com/2017/12/wat-ik-nou-vind-van-we-moeten-je-iets.html
2
Reageer op deze recensie
