Psychologische slowburn!

Marianne lijkt het perfecte leven te leiden: een liefdevol gezin, drie kinderen, een mooi huis en een succesvolle echtgenoot. Toch schuilt er een schaduw achter dat ogenschijnlijke geluk. Haar verleden een jeugd zonder moeder en vol tijdelijke pleeggezinnen laat nog altijd sporen na. Wanneer haar man Simon op een dag achteloos de naam Caroline laat vallen, voelt Marianne dat er iets niet klopt. Er zit iets in zijn stem, iets dat haar instinct waarschuwt. Langzaam maar onvermijdelijk begint ze te twijfelen aan alles wat ze dacht te weten. Wat verbergt Simon voor haar? Marianne besluit om in het leven van Simon te duiken en in dat van Caroline.

Watson weet de spanning subtiel op te bouwen. Ze doet dat niet met overdreven actie of bloederige scènes, maar met kleine details die de lezer aan het twijfelen brengen. Elk gesprek, elke blik en elk moment van stilte lijkt beladen. Je voelt hoe Marianne steeds verder wordt meegesleept in haar wantrouwen en hoe ze haar grip op de werkelijkheid dreigt te verliezen.

Marianne is kwetsbaar, twijfelend en soms irrationeel, maar juist daardoor komt ze echt tot leven. Haar onzekerheden maken haar menselijk, en veel lezers zullen zich herkennen in haar verlangen om te geloven dat alles goed is, zelfs als het tegendeel zich opdringt. Simon blijft daarentegen wat op afstand; hij is charmant maar ongrijpbaar, wat de spanning alleen maar vergroot.

Onze kleine leugentjes is een beklemmend, goed geschreven verhaal over vertrouwen, zelfbedrog en de dunne lijn tussen liefde en leugen. Het is geen thriller die je overspoelt met schokkende onthullingen, maar een die langzaam onder je huid kruipt. Voor lezers die houden van spanning in het alledaagse, met sterke personages en een realistische toon, is dit een boek dat zeker de moeite waard is.