Terry Pratchett zijn reeks lijkt wel een genre op zich

The colour of Magic is deel één van de discworld reeks van Terry Pratchett. Deze serie telt 41 delen en is de langst lopende boekenserie ooit. Helaas is Terry Pratchett niet meer onder ons, dus dit wordt vanzelf eens ingehaald.

Heb je wel eens verhalen gehoord over een wereld op een platte planeet, gebalanceerd op vier olifanten die op een enorme schildpad staan, die door de ruimte zweeft? Veel mensen hebben op zijn minst verhalen gehoord of plaatjes gezien online. Dat is dus deze reeks, discworld van Terry Pratchett. Gezien de verhalen over deze reeks wilde ik deze zeker eens proberen. Mij is verteld dat je het beste de eerste twee of drie boeken eerst kan lezen, maar dat volgorde daarna niet uitmaakt.

Nieuwsgierig begon ik te lezen. Ik las in het Engels, maar deze boeken zijn vertaald in zeker 80 talen, er is dus keuze. Ik begreep al snel waarom Terry Pratchett een icoon is. Wat. Een. Verhaal.

Soms vraag ik mij af of Terry Pratchett wellicht niet helemaal goed in zijn bovenkamer was, want de creativiteit van deze verhalen is enorm. Het is bizar en over de top. Maar ook hilarisch en er zit veel ironie in. De schrijfstijl is heel beeldend, vertellend en uitgebreid. Ik hoor wel eens dat mensen deze boeken helemaal niks vinden en kan mij indenken dat het wat lastig wegleest. Hier moest ik zeker ook aan wennen, maar ik vind dat juist wel erg leuk. Soms moest ik stukjes even laten bezinken. Of zelfs opnieuw lezen omdat het zo onlogisch klinkt vergeleken met onze wereld, dat ik even niet begreep wat er stond. Naarmate het einde van het boek dichterbij kwam wende ik hier meer aan.
Is dit een boekenserie of een eigen genre? Want het voelt alsof ik een nieuw genre boeken heb ontdekt om te gaan lezen. Op dus naar deel twee.