Lezersrecensie
Een boek over het leven, beide mooi en pijnlijk.
23 augustus 2019
Doet Sneeuw Pijn is een boek over rouw, maar niet alleen over dat. Het is een boek over het leven, beide mooi en pijnlijk. Je zult lachen maar je ook wat traantjes wegpinken.
DOET SNEEUW PIJN (2018)
Eindelijk heeft Carolien Spaans hem gevonden, haar perfecte man. Jean, de man met wie ze het leven wil delen. De man met wie ze een prachtige zoon krijgt. Maar sneeuw blijkt pijn te doen. En als hun zoontje Lukas 7 maanden is gaat Jean skiën en komt hij niet meer terug.
Dit boek gaat over rouw. Maar Carolien Spaans is veel meer dan alleen iemand die over rouw schrijft. Met een humoristische schrijfstijl waar de eerlijkheid van de pagina’s afspringt schrijft zij over het leven. De mooie stukjes en de beurse plekken. Over daten, en de ware vinden. En daarna over de kracht vinden om weer door te gaan.
HUMOR?
Ik wist in het begin niet wat ik kon verwachten van Doet Sneeuw Pijn, de schrijfstijl pakte mij niet meteen. Ik kon me niet vinden in de luchtige en humoristische schrijfstijl, iets anders dan had ik verwacht bij dit onderwerp. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken waar verschillende thema’s elkaar snel opvolgen. Het is niet moeilijk om te gaan zitten met dit boek en steeds het ene hoofdstuk na het andere te lezen.
Want Carolien Spaans vertelt niet alleen over rouw. Want het leven is veel meer dan rouw, het gaat ook over liefde. En deze liefde vinden. En ze kreeg mij als lezer langzaam toch te pakken.
‘Hoi!’
‘Hoi!’
Ons eerste gesprek is geen Shakespeare."
Date-verhalen, de volgende even gek als de vorige. Waar ‘liefde is niet voor mij’ en toch weer doorgaan elkaar snel afwisselen. Van de eerste verliefdheid als kleuter tot de perikelen van de tienerliefdes. En ik kon zo lachen om deze verhalen.
En dan ontmoet Carolien, Jean. En daar is hij dan, de perfecte man. En van het een komt het ander, de vrienden beginnen te klagen dat deze twee niet zo klef moeten doen. En ook het ‘schoonmaakdilemma’ en kruimels op de vloer kan deze twee niet uit elkaar houden.
En dan komt de hond. En het huwelijk. En dan het kindje. Hoe alles perfect is; en dan niet meer.
TRANEN IN M'N OGEN
Al gedurende de eerste pagina’s in dit boek weet je wat er gaat komen. Dit staat nu eenmaal in de beschrijving. Je weet waar je aan begint met dit boek. Maar toch, het hoofdstuk over dat ene telefoontje deed echt even goed pijn. Hoe iemand’s leven even helemaal stil komt te staan en dan in elkaar stort.
“Ik knip mijn bedlampje aan en pak mijn sudokuboekje.
Mijn boekje.
Mijn slaapkamer.
Mijn kind.
Mijn bed.
Ik ben enkelvoud geworden.”
En ook nu hielden de korte hoofdstukken mij verbonden aan het boek. Ik kon niet stoppen met lezen, al deed mij hart zeer, al branden de tranen me steeds meer in mijn ogen. Waar Carolien eerlijk was in haar liefdes perikelen is ze nu ook eerlijk in de moeilijke tijd van rouw. Hoe ze door moet gaan voor haar zoon, maar hier geen handleiding voor geschreven is. Hoe ze het nummer van Jean’s mobiel blijft bellen om zijn stem even te horen. Hoe deze voicemail uiteindelijk verandert naar ‘Sander. Stuur een appje, ik luister mijn voicemail niet af.’
Ik las dit boek uiteindelijk binnen een middag uit. Ik werd tussen al de emoties heen en weer geslingerd en voelde me achteraf uitgeput. En ik kan me alleen maar voorstellen hoe Carolien deze tijd zelf heeft ervaren. En hoe knap het is dat ze me als lezer zo ver mee kreeg. Want schrijven kan ze zeker, geen emotie bleef onaangetast en blijft de lezer voelt het net zo.
KORTOM
De kracht van dit boek is in hoe eerlijk het is, eerst in de liefdesproblematiek en dan in het proces van rouw. Ik wist niet wat ik kon verwachten toen ik in dit boek begon, maar Carolien nam me mee en haar verhaal liet me niet meer los. Een knap staaltje schrijfwerk, maar vooral de innemende emoties waren de echte ster.
Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban Debuut prijs, en ik weet ondertussen dat het boek op de shortlist staat. Dus jullie snappen wel dat ik heel hard duim voor Doet sneeuw pijn.
‘Op bijna niets zitten nog jouw vingerafdrukken. Je urn staat veilig in mijn nieuwe vitrinekast, maar de as staat nog altijd naast mijn bed. Ons bed, want dat heb ik niet weggedaan. Maar het matras heeft aan de linkerkant een diepe kuil, terwijl het rechts glad is gebleven. ‘Ons’ is langzaam aan het verdwijnen uit het huis dat van jou en mij samen was.’
DOET SNEEUW PIJN (2018)
Eindelijk heeft Carolien Spaans hem gevonden, haar perfecte man. Jean, de man met wie ze het leven wil delen. De man met wie ze een prachtige zoon krijgt. Maar sneeuw blijkt pijn te doen. En als hun zoontje Lukas 7 maanden is gaat Jean skiën en komt hij niet meer terug.
Dit boek gaat over rouw. Maar Carolien Spaans is veel meer dan alleen iemand die over rouw schrijft. Met een humoristische schrijfstijl waar de eerlijkheid van de pagina’s afspringt schrijft zij over het leven. De mooie stukjes en de beurse plekken. Over daten, en de ware vinden. En daarna over de kracht vinden om weer door te gaan.
HUMOR?
Ik wist in het begin niet wat ik kon verwachten van Doet Sneeuw Pijn, de schrijfstijl pakte mij niet meteen. Ik kon me niet vinden in de luchtige en humoristische schrijfstijl, iets anders dan had ik verwacht bij dit onderwerp. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken waar verschillende thema’s elkaar snel opvolgen. Het is niet moeilijk om te gaan zitten met dit boek en steeds het ene hoofdstuk na het andere te lezen.
Want Carolien Spaans vertelt niet alleen over rouw. Want het leven is veel meer dan rouw, het gaat ook over liefde. En deze liefde vinden. En ze kreeg mij als lezer langzaam toch te pakken.
‘Hoi!’
‘Hoi!’
Ons eerste gesprek is geen Shakespeare."
Date-verhalen, de volgende even gek als de vorige. Waar ‘liefde is niet voor mij’ en toch weer doorgaan elkaar snel afwisselen. Van de eerste verliefdheid als kleuter tot de perikelen van de tienerliefdes. En ik kon zo lachen om deze verhalen.
En dan ontmoet Carolien, Jean. En daar is hij dan, de perfecte man. En van het een komt het ander, de vrienden beginnen te klagen dat deze twee niet zo klef moeten doen. En ook het ‘schoonmaakdilemma’ en kruimels op de vloer kan deze twee niet uit elkaar houden.
En dan komt de hond. En het huwelijk. En dan het kindje. Hoe alles perfect is; en dan niet meer.
TRANEN IN M'N OGEN
Al gedurende de eerste pagina’s in dit boek weet je wat er gaat komen. Dit staat nu eenmaal in de beschrijving. Je weet waar je aan begint met dit boek. Maar toch, het hoofdstuk over dat ene telefoontje deed echt even goed pijn. Hoe iemand’s leven even helemaal stil komt te staan en dan in elkaar stort.
“Ik knip mijn bedlampje aan en pak mijn sudokuboekje.
Mijn boekje.
Mijn slaapkamer.
Mijn kind.
Mijn bed.
Ik ben enkelvoud geworden.”
En ook nu hielden de korte hoofdstukken mij verbonden aan het boek. Ik kon niet stoppen met lezen, al deed mij hart zeer, al branden de tranen me steeds meer in mijn ogen. Waar Carolien eerlijk was in haar liefdes perikelen is ze nu ook eerlijk in de moeilijke tijd van rouw. Hoe ze door moet gaan voor haar zoon, maar hier geen handleiding voor geschreven is. Hoe ze het nummer van Jean’s mobiel blijft bellen om zijn stem even te horen. Hoe deze voicemail uiteindelijk verandert naar ‘Sander. Stuur een appje, ik luister mijn voicemail niet af.’
Ik las dit boek uiteindelijk binnen een middag uit. Ik werd tussen al de emoties heen en weer geslingerd en voelde me achteraf uitgeput. En ik kan me alleen maar voorstellen hoe Carolien deze tijd zelf heeft ervaren. En hoe knap het is dat ze me als lezer zo ver mee kreeg. Want schrijven kan ze zeker, geen emotie bleef onaangetast en blijft de lezer voelt het net zo.
KORTOM
De kracht van dit boek is in hoe eerlijk het is, eerst in de liefdesproblematiek en dan in het proces van rouw. Ik wist niet wat ik kon verwachten toen ik in dit boek begon, maar Carolien nam me mee en haar verhaal liet me niet meer los. Een knap staaltje schrijfwerk, maar vooral de innemende emoties waren de echte ster.
Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban Debuut prijs, en ik weet ondertussen dat het boek op de shortlist staat. Dus jullie snappen wel dat ik heel hard duim voor Doet sneeuw pijn.
‘Op bijna niets zitten nog jouw vingerafdrukken. Je urn staat veilig in mijn nieuwe vitrinekast, maar de as staat nog altijd naast mijn bed. Ons bed, want dat heb ik niet weggedaan. Maar het matras heeft aan de linkerkant een diepe kuil, terwijl het rechts glad is gebleven. ‘Ons’ is langzaam aan het verdwijnen uit het huis dat van jou en mij samen was.’
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
