Dit boek mag gezien worden.

Er zijn twee redenen waarom ik een boek niet een volledige recensie geef op mijn blog. Als eerste omdat ik gewoon niet zoveel te zeggen heb over een boek, geen slecht boek maar gewoon niet bijzonder. Voor de tweede reden is een boek wel bijzonder, eigenlijk te bijzonder. Dan weet ik gewoon niet wat ik kan zeggen, Kleinzeer van Nadia de Vries valt in deze tweede categorie.

“Dit is een boek waarin niemand gered gaat worden, en ook dat spijt mij niet. In de slotzin zal er iemand verdrinken.”

Kleinzeer gaat over het verschil tussen fysiek ziek zijn en mentaal ziek zijn. En hoe de tweede niet altijd als “ziek” wordt gezien. Nadia de Vries werd als kind ongeneeslijk ziek, maar werd tegen alle verwachtingen in toch beter. Opeens is er weer de verwachting om te leven, om je zwemdiploma te halen, om iets te willen worden. Maar wat als Nadia nog steeds ziek is, niet met een fysiek ziekte, maar iets wat onzichtbaar is? Iets waar mensen geen lieve woorden voor over hebben?

Dit is een boek van 142 bladzijdes en ik begon het lezen met de verwachting om al deze bladzijdes in een keer uit te lezen. Maar in plaats daarvan stopte ik na 50 bladzijdes. Want dit zijn niet zomaar 142 bladzijdes, deze bladzijdes zijn zo zwaar. En hadden het effect dat ik me bijna duizelig voelde. Het overviel me, omdat Nadia de Vries zo sterk voor haar bestaansrecht staat en geen sorry zegt. Geen sorry dat ik me zo voel en dat ik dit hardop zeg.

Ik las dit boek uiteindelijk weken later pas uit, maar in deze tussenliggende weken bleef Kleinzeer maar spoken. Het maakt me op een gekke manier oncomfortabel, liet me niet los. Liet me nadenken over mijn eigen acties, mijn eigen onzichtbare plekken.

Kleinzeer is een pleidooi voor het bespreekbaar maken van ziekten, ziekten die je niet kunt zien. Dit boek mag gezien worden.