Mooi, anders, en ontroerend!

Van LS Amsterdam kreeg ik een ontzettend leuk berichtje, of ik ‘Sterker dan elk afscheid’ wilde lezen omdat het echt een heel mooi boek is! Nu lees ik veel fantasy en feelgood, dus dan vind ik het wel interessant om eens iets anders te proberen en uit mijn gebruikelijke comfort zone te stappen. En dus begon ik met een ‘open mind’ aan Sterker dan elk afscheid.

De schrijfstijl
In het begin moest ik best even wennen aan de schrijfstijl van Enrico Galiano. Het voelde een beetje als een theaterstuk waarin de dialogen nét iets meer aangezet worden en namen van hun medespeler vaak worden uitgesproken (“Wat denk jij daarvan, Flo?” – “Nou Nina, dat zal ik je vertellen”). In het begin kon ik het niet plaatsen waarom dat was, maar… ineens had ik het ook door: de stukken vanuit Nina’s perspectief bevatten geen beschrijvende woorden, alleen dialoog. De stukken vanuit Michele hadden dit juist wel. En hoe tof is dat eigenlijk in precies dit verhaal? Ik leg het je uit, want dit is niet zomaar gedaan!

Het verhaal
Michele is tijdens een ongeluk, dat hij de Big Bang noemt, blind geworden. Hij heeft ermee leren omgaan, maar dat betekent niet dat hij het altijd makkelijk heeft. Toch ziet hij de wereld op zijn eigen, mooie manier en wordt ook regelmatig aangehaald dat je als blinde eigenlijk veel meer ziet. Op een dag dat hij naar school gaat, en voor het eerst alleen reist, ontmoet hij Nina en zij haalt zijn wereld totaal ondersteboven. In zijn perspectief van het verhaal, lezen we hoe hij Nina ontmoet en hoe dit van begin tot einde loopt.

Terugkomend op de schrijfstijl en dat het verhaal vanuit Nina alleen maar dialoog bevat: het is alsof deze stukken zijn aangepast naar het personage van Michele. Hij kan niet zien, dus moet hij het doen met wat hij hoort. Daar haalt hij alle informatie uit. Daarom zijn de teksten van Nina alleen in dialoog geschreven denk ik. Mooi, toch?

Dan verder naar Nina. Waar we bij Michele lezen hoe alles begon, gaan we bij Nina steeds meer stapjes terug in de tijd. We weten direct dat haar relatie met Michele voorbij is en beetje bij beetje komen we erachter waarom. Nina laat bij Flo haar vijfde tatoeage zetten van een kruis en in haar gesprekken met Flo komen we erachter wie Nina is, hoe haar relatie met Michele verloopt, maar óók dat ze iets verbergt waar ze heel erg mee zit. Haar eigen Big Bang. En hierdoor wil ik maar al te graag verder lezen…

Nieuwsgierig
Zoals ik in het begin aangaf, had ik eerst best wat moeite met de schrijfstijl en wilde het verhaal me in het begin nog niet zo goed pakken. Maar na een paar hoofdstukken begon er iets te veranderen. Nina maakte me zo ontzettend nieuwsgierig: wát is haar Big Bang, wat is er zo erg dat ze niet kon vertellen? Waarom is ze bang? Ik wil het gewoon weten. Daarnaast begon ik ook persoonlijk steeds meer dingen te herkennen in Nina, in haar angsten, en dat was (halverwege het boek denk ik) het moment dat het boek mij echt begon te grijpen.

Conclusie
Veel mensen hoor ik al zeggen dat dit boek echt tipt aan John Green. Nu heb ik daar, oeps, nog nooit iets van gelezen, maar volgens mij mag dat als een compliment worden beschouwd. Ik twijfel nog of dit écht mijn stijl is, of het iets is wat ik vaker zou lezen, maar ik vind de gedachte erachter mooi en dat kan ik ook zeker waarderen. Reviews blijven toch iets persoonlijks, door de smaak die je ontwikkeld in genres en boeken, maar ik denk dat dit boek voor heel veel mensen echt heel pakkend is en het je echt zal raken. Een mooi verhaal is het zeker! Bedankt LS Amsterdam voor dit exemplaar, en om mij kennis te laten maken met nieuwe verhalen die ik zelf niet zo snel op zou pakken, tof!