Heftig en indrukwekkend verhaal

In dit boek vertelt Edino van Dorsten openhartig over zijn jeugd binnen een streng religieus en volledig door zijn vader gecontroleerd gezin. Hij groeit op met zijn ouders en negen kinderen, maar een normale jeugd kent hij niet. Zijn vader die binnen het gezin wordt gezien als prime father bepaalt alles en gebruikt zijn geloof als rechtvaardiging voor elke regel, straf en beslissing. Volgens hem ziet en hoort God alles, en geeft hij dat aan de vader door.

Edino beschrijft hoe straffen varieerden van langdurige afzondering tot ’s nachts buiten moeten blijven. De voortdurende angst, schaamte en verwarring maken diepe indruk, evenals het verbale, fysieke en seksuele misbruik dat in het gezin voorkwam.

Slechts drie van de kinderen gingen naar school; meerdere kinderen waren nooit officieel aangegeven en bestonden voor de buitenwereld dus niet. Binnen het gezin kregen alle kinderen bij geboorte een ‘missie’. Volgens hun vader waren zij de prime children, bestemd om later een soort ministers te worden in het door hem bedachte Eden, een zelfvoorzienende ideale wereld waarin hij de Messias zou zijn. Edino kreeg zijn naam omdat hij later de rechter van Eden zou moeten worden.

Het boek is ingedeeld in korte hoofdstukken die de verschillende woonplaatsen en periodes van het gezin volgen, van Hasselt (2003–2005) en Zwartsluis (2005), tot Meppel (2009–2010 en 2019) in 2019 heeft het bekendheid gekregen en verteld Edino ook wat het met hem heeft gedaan. Door de beknopte hoofdstukken leest het verhaal vlot.

Ik vond dat Edino dit verhaal heel mooi, eerlijk en kwetsbaar heeft verteld. De manier waarop hij terugblikt op zijn jeugd is confronterend maar nergens sensatiegericht. Het is oprecht, rauw en integer. Ondanks de zware thematiek blijft het boek toegankelijk door de korte hoofdstukken en de heldere stijl. De inhoud laat je niet los want door de gedetailleerde beschrijving leef je heel erg mee met de kinderen.

Wat ik ook erg indrukwekkend vond was hoe Edino niet alleen zijn ervaringen beschrijft maar het ook probeert te begrijpen. Hij geeft context, legt zijn gevoelens bloot en laat zien hoeveel verwarring en eenzaamheid hij heeft gevoeld. Wat ik heel schokkend vind is hoe geïsoleerd en onzichtbaar dit gezin jarenlang heeft kunnen leven en dat sommige kinderen officieel niet eens bestonden, dit blijft voor mij onvoorstelbaar. Ik ben blij dat er ook een hoofdstuk over 2019 is toegevoegd, waarin duidelijk wordt waarom zij niet eerder naar buiten zijn getreden en hoe het was om hun vader na jaren weer onder ogen te komen. Ik ben heel dankbaar en blij dat ik over dit bijzondere verhaal een recensie heb mogen schrijven.