Twee kortverhalen

Gelezen voor
“In de boekenkast

“Recensie De laatste dans door Brigitte Audiens:
Twee verhalen

Tineke Beishuizen heeft haar debuutroman Als zand door mijn vingers in 2005 geschreven. Deze werd gevolgd door verschillende andere bestsellers. Ze schrijft ook jarenlang diverse vaste columns voor Libelle, onder andere onder haar pseudoniem Anne-Wil.

Nu leren we de feelgoodroman “De laatste dans” kennen, die bestaat uit twee korte verhalen.
Het eerste verhaal is De laatste dans.
Hoofdpersoon is Arnold. De schrijfster Tineke geeft ons een beeld van het leven van Arnold. Hij leerde dansen als kind op de middelbare school “omdat het erbij hoorde. Het hoorde bij je opvoeding.” Dit was iets waar Arnold nooit naar uitkeek.

Op een grappige wijze beschrijft Tineke hoe Arnold zijn tweede vrouw (Johanna) leert kennen, nadat zijn eerste huwelijk voorbij is. Uiteraard is de hobby van Johanna dansen. En dit elke week op zondagmiddag.

Tineke heeft een beeldende manier van schrijven. Ze kan veel vertellen op een beknopte manier.
Je krijgt medelijden met Arnold, omdat hij ondanks zijn protesten verplicht wordt om iedere week mee te moeten gaan.

Het is geen spectaculair verhaal, maar iets alledaags dat bij een gewoon koppel kan gebeuren. Het einde van het verhaal is heel origineel gevonden.

Het tweede verhaal is Elba.
Hier is Mike de hoofdpersoon. Mike is een twintigjarig meisje met liefdesverdriet. Na de zoveelste teleurstelling stapt ze in haar auto en begint te rijden. Ze heeft geen idee waar ze naartoe zal gaan. Ze wil zo ver mogelijk weg van haar ex-vriend die kunstschilder is.

Mike neemt ons mee op een wilde rit naar Italië. Onderweg ontmoet ze Eric, een lifter, die ze na even twijfelen mee laat rijden. Samen gaan ze verder op avontuur. Uiteindelijk belanden ze in Elba.

Wederom beleven we de autorit en de omgeving mee door de beeldende beschrijvingen. Het is een alledaags verhaal van een jong meisje met liefdesverdriet dat een reisje maakt en nieuwe mensen leert kennen en avonturen meemaakt.

Tineke kan dit op een speciale manier neerpennen zodat het verhaal je blijft intrigeren. Je hoopt op een goed einde, maar het noodlot slaat toe. Wederom is hier een heel onverwacht einde.

Deze twee verhalen zijn totaal verschillend van elkaar. Je zou dergelijke uiteenlopende onderwerpen nooit verwachten in hetzelfde boek. Maar bij Tineke kan het dus wel.

Het maakt mij benieuwd naar het andere werk van Tineke Beishuizen.

De Laatste Dans is een dun boekje, maar een sterke en krachtige uitgave van twee kortverhalen door Tineke Beishuizen.