Rachel Caine – Wolfhunter River: het verhaal houdt je in de wurggreep!

“Zelfs na de dood van een serie moordenaar houdt hij zijn familie nog stevig in zijn greep!”
“Gwen Proctor probeert op allerlei manieren haar kinderen en zichzelf los te maken van de gruwelijke tijd met haar voormalig echtgenoot !”
Recensie:
Ondanks dat Gwen Proctor ontsnapt is aan haar weerzinwekkende echtgenoot, lukt het haar maar niet aan zijn gruwelijke imago te ontsnappen. Een imago wat, onterecht, ook aan haar kleeft. Men blijft haar als mededader zien en als ze denkt dat het zou kunnen helpen om voor eens en voor altijd de waarheid te vertellen in een grote talkshow op tv, lijkt ze de plank compleet mis te slaan. Dit hele interview krijgt een wending die ze niet heeft kunnen voorzien. Gwen is aangeslagen en weet even niet wat ze hier mee aan moet, als er ineens een alarmerend telefoontje komt uit Wolfhunter River:
“Het gaat eigenlijk niet perse om mij. Het gaat meer om…. deze hele stomme plaats. Althans, sommige inwoners hier. Hoe dan ook, dit is nooit een goede plek geweest. Het druipt van het begin af aan al van het bloed.”
Als Gwen, tegen haar gezonde verstand in, vertrekt naar Wolfhunter River komt ze te laat aan voor de vrouw die belde, maar treft wel haar dochter aan, onder het bloed van haar moeder. Alles komt in een stroomversnelling en de dochter wordt gezien als verdachte in de moord op haar moeder. Gwen stuit op een aantal vreemde zaken en kan het maar niet loslaten. Wolfhunter River is een vreemd plaatsje waar nog vreemdere dingen gebeuren. Wie is er te vertrouwen en vooral wie niet? Als zelfs Sam een dubbelrol lijkt te hebben gehad waarvan Gwen niets kon vermoeden lijkt de grond als drijfzand onder haar voeten.
Tussendoor bekruipt me wel af en toe een lichte irritatie om de herhalende beschrijvingen omtrent de achtergronden van Gwen en haar kinderen, terwijl ik het ook wel snap; als je de voorgaande delen niet hebt gelezen moet je de urgentie wel snappen. Dit gezegd hebbende, kon ik dit gevoel ook weer loslaten en me weer op het verhaal focussen.
Op het einde van het verhaal komt alles in een stroomversnelling en wordt het actie niveau torenhoog! Rachel Caine heeft ook in dit deel weer bewezen dat ze de pen uitstekend en scherp kan hanteren waarbij ook dit verhaal weer als een film voorbij komt.
Met dank aan Karakter voor het recensie exemplaar.