De kolibrie

Wat een boek, een en al emotie. De eerste helft van het boek ergerde ik me omdat er door het ontbreken van een chronologie geen touw aan vast te knopen was.
Het verhaal springt voortdurend heen en terug in de tijd. Speelt zich in verleden af en in toekomst (2030). Er zitten brieven in van en aan zijn grote jeugdliefde Luisa, mails (onbeantwoord) aan zijn broer Giacomo in Amerika, telefoongesprekken met de psychoanalyticus van zijn ex-vrouw Carradori, en daartussendoor vertelt Veronesi het verhaal.
Het is een gewoon leven, dat leven van Marco. Zijn leven is niet bijzonder. Opgroeien, ouders en vrienden, vrouw, ex-vrouw, kinderen. Ook leed blijft hem niet bespaard. Maar in de beschrijving van dat gewone leven en in de mooie beschrijvingen van vooral mensen en de menselijke aard schuilt de schoonheid van het boek. Toch maar drie sterren vanwege vanwege al dat gepuzzel en vanwege de overbodige fragmenten, opsommingen en epiloog die ik niets vond toevoegen.