Liefdevol, maar saai

Het portret van zijn moeder schildert Maarten 't Hart liefdevol, maar in vergelijking met het boek 'Ik kom terug' van Adriaan van Dis is de verhaallijn nogal saai: strak chronologisch en met herhaaldelijk terugkerende uitweidingen over het sociale en religieuze leven in Maassluis en omgeving, en veelvuldige weerleggingen van het in de ogen van 't Hart onzinnige (gereformeerde) geloof van zijn moeder.
Het begin is sterk: als de schrijver met zijn achtste verjaardag een meccanodoos van zijn opa als cadeau krijgt, verbieden zijn ouders dat hij met dat dure geschenk gaat spelen: het zou maar kapot kunnen gaan. Ik vatte het op als en metafoor: een jongen wordt ontzegd voluit te gaan leven, evenals zijn vader door zijn vrouw, de moeder van de schrijver, wordt gehinderd om zijn grootste droom te verwezenlijken: een bezoek aan de paardenmarkt in Zuidlaren. De man zou dan maar naar 'mokkels' kijken.
Op de laatste bladzijde zweert 't Hart uit recalcitrantie tegen de religieuze waanbeelden van zijn moeder dan ook maar de eeuwigheid af: een minuutje uit zijn eigen graf om naar muziek van Bach te luisteren is hem meer dan genoeg. De hoofdpersoon blijft voor altijd met zijn navelstreng gebonden aan zijn moeder.