Behoorlijk briljant debuut!

Wat is dat toch de laatste tijd met die hedendaagse ‘grote’ Amerikaanse schrijvers, dat ze allemaal van die enorme pillen moeten voortbrengen? Noem bijvoorbeeld Jonathan Franzen‘s laatste stoeptegel ‘Zuiverheid‘ of Paul Auster‘s ‘4 3 2 1‘. Alhoewel ik deze schrijvers zeker zeer interessant vind, schrikt de enorme omvang van die boeken me toch wel af. En ergens vind ik het ook erg pretentieus of zelfs arrogant; alsof de schrijver zegt: “Ik vind mezelf zo goed dat het volledig terecht is dat ik heel veel van je aandacht vraag!”

Misschien heeft het er ook wel mee te maken dat de voornoemde schrijvers inmiddels gearriveerd zijn en zich niet meer door een redacteur laten zeggen dat ze 60% van het boek moeten schrappen…

Deze laatste verklaring kan dan in ieder geval geen reden zijn waarom het boek ‘De Nix‘ zo’n enorme omvang heeft (700+ pagina’s). Schrijver Nathan Hill is immers nota bene debutant en nog lang geen gevestigde naam. En op het eerste oog lijkt de thematiek ook echt niet te rechtvaardigen; de achterflap rept over een getroebleerde schrijver met moeder-issues. Dat lijkt toch niet echt wereldschokkend allemaal…

Maar toen ik eenmaal begon te lezen, verdween de scepsis al snel en drong bij me door dat Hill een heel erg goed boek geschreven heeft. Zijn onderwerp-keuze mag dan wel niet zo bijzonder zijn, maar wat hij ermee doet is toch wel echt geweldig. Hij brengt hoofdpersoon Samuel prachtig tot leven, net als zijn moeder Faye. Hij schakelt soepel tussen verschillende verteltijden, variërend van de jaren ’60 van de vorige eeuw tot het heden. En hij weet alle verwikkelingen zeer goed tot leven te brengen. Zelfs uitstapjes, over een luie studente en een WoW-speler, zijn kostelijk en dan vergeef je Nathan Hill dat hij hier wel karikaturen heeft geschapen. Die studente staat model voor de hedendaagse lakse houding van studenten. Zij klaagt de de universiteit aan als een overgetikt essay van haar wordt geweigerd door haar docent Samuel. En bij de maatschappelijk mislukte ‘Pwnage’ gaat het er om dat hijletterlijk ten onder gaat in het spel World of Warcraft (hier overigens: World of Elfscape), waar hij heer en meester is.

En zo heeft Nathan Hill al met al naar mijn mening een behoorlijk briljant debuut geschreven. Een prachtig portret van enkele heel levensechte personages, een nietsverhullende spiegel van deze moderne tijd waarin we leven, een messcherp maar ook vaak hilarisch commentaar op onze maatschappij; het is het allemaal.

Ik zeg: lezen!