Mooi verhaal dat speelt in de nadagen van de Dubbelmonarchie

Dit boek wordt algemeen beschouwd als een meesterwerk en de pas na zijn dood erkende schrijver ervan wordt geëerd als één van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw.
Na lezing van dit boek kan ik wel begrijpen waarom. Márai schept namelijk prachtige levensechtige beelden van het leven in de adellijke kringen in en rond het hof van de Oostenrijks-Hongaarse keizer aan het eind van de negentiende eeuw. Maar vooral laat de schrijver prachtige, doordachte levenswijsheden op je los, die je echt doen stemmen tot nadenken.

Dit doet hij in een vrij eenvoudig verhaal, dat draait rond de jeugdvriendschap van de adellijke, puissant rijke Henrik en de beduidend minder rijke Konrád en hoe die vriendschap wordt verraden door Konrád omwille van Henrik’s kersverse vrouw Krisztina. Ruim veertig jaar later komen de twee, inmiddels bejaarde, mannen voor het eerst weer samen, om dit uit te praten.

Zo zou je zeggen dat het belangrijkste deel van het boek bestaat uit het gesprek dat volgt tussen beide heren, maar dat gebeurt toch niet helemaal, want wat er volgt is een lange, heel lange monoloog van Henrik, die slechts sporadisch onderbroken wordt door Konrád. In dit deel van het boek vond ik dat het soms wel heel plechtstatig werd, als Henrik in eindeloze volzinnen uitwijdt over bijvoorbeeld de aard van de vriendschap. En pathetisch-romantisch ook, als blijkt dat Henrik letterlijk ruim veertig jaar zijn leven on-hold heeft gezet (hij heeft al die tijd zijn kasteel niet meer verlaten) in afwachting van de langverwachte confrontatie met zijn jeugdvriend die hem verraden heeft. Allemaal erg passioneel van de lichtgevoelige Henrik, maar je kunt ook denken: had hij geen schop onder de kont moeten hebben van iemand zodat hij gewoon na te zijn uitgehuild zijn leven weer had opgepakt?

Kortom: dit is zonder meer een heel bijzonder boek dat, ondanks enkele zwaktes erin, nog steeds zeer de moeite waard is om te lezen!