Heftig en zeker lezenswaardig boek!

Dit boek is, alhoewel het een ode zou zijn aan Harry Mulisch, vooral een volgende loot aan de stam van de ‘Homo Duplex’ cyclus van ‘A.F.Th.’, en gaat verder waar deze schrijver is gebleven in ‘De Movo Tapes’ (voor de goede orde, ook ‘Drijfzand koloniseren’ schijnt deze thematiek te hebben, maar dit boek ken ik niet).

Het boek is redelijk vergelijkbaar qua stijl met ‘de Movo Tapes’ en draait weer grotendeels om dezelfde personen: Tibbolt Satink (‘Movo’), Zora Witlox en Tonnis Mombarg. Ook de naamloze toeschouwer QX-Q-8 (de ‘God’ die de Wereldrevolutie wil ontketenen?) is weer terug.
We lezen over hoe Movo, na de dood van Tonnis Mombarg, diens rol als ‘Honderdman’ van de harde kern van Erdam-supporters (‘de Pit’ genoemd) overneemt en trouwt met diens weduwe, Zora. Ze hebben zelfs een kind gekregen, wat heet: een drieling, die ze ‘Mim’ noemen.

Het verhaal is in eerste instantie niet eens zo heel boeiend, moet ik zeggen, alhoewel het wel steeds onderhoudend blijft, geschraagd als het is door A.F.Th.’s vertelkunst. Maar ten slotte ontvouwt zich toch een bizar drama. Tibbolt Satink, die zich ooit transformeerde tot Movo, om de voorspelling voor te blijven dat hij zijn eigen vader zou ombrengen, blijkt geadopteerd te zijn door de Satink’s en is hiervoor te vondeling gelegd door zijn echte ouders: Zora en Tonnis. En zo heeft Movo, die tijdens de veldslag op Knooppunt Hellegat een uitbeenmes tussen Mombargs ribben heeft geplant, alsnog vadermoord gepleegd. En het Oedipus-complex is helemaal compleet als hij beseft dat hij kinderen heeft verwekt bij zijn eigen moeder. Het leidt allemaal tot een vreselijke apotheose waarin Zora zelfmoord pleegt en Movo zichzelf voor zijn leven verminkt…

Een nogal heftig eindigend boek dus! Opvallend vind ik, dat deze korte novelle die het is, al zo’n beetje alles lijkt te vertellen over Tibbolt ‘Movo’ Satink, wat er te vertellen is. Dit terwijl Van der Heijden ergens heeft aangekondigd dat een volgend deel van zijn Homo Duplex serie de naam ‘Knooppunt Hellegat’ zal dragen. Maar wat valt hier nu nog verder over te vertellen? Niet voor de eerste keer heb ik de indruk, dat heel veel boeken bij Van der Heijden een beetje ‘bij toeval’ ontstaan: het loopt zoals het loopt, een hoofdstuk wordt opeens een boek, een ander beoogd boek gaat nooit meer door, etc. Ik ben dus benieuwd hoe de ‘Homo Duplex’ serie verder gaat.
Nou ja, hoe dan ook, met dit boek werd ik prima vermaakt.