Goede wijn behoeft geen krans

Voor vele thrillerliefhebbers zal de naam Michael Robotham ongetwijfeld bekend in de oren klinken. Deze Australische auteur debuteerde in 2004 met De verdenking en heeft inmiddels elf boeken op zijn palmares staan, allemaal onmiddellijk na het verschijnen vertaald in 23 talen. Acht hiervan behoren tot de reeks met Joe O'Loughlin (klinisch psycholoog) en Vincent Ruiz (ex-politie-agent). Sluit je ogen is de meest recente in deze reeks, maar in een interview zegt Robotham dat hij zeker verder zal gaan met dit duo. Het zal kenners niet verwonderen dat de auteur diverse prijzen in de wacht sleepte en dat hij inmiddels een schare trouwe fans vergaard heeft.  

Op een afgelegen hoeve in Somerset worden de lichamen van een moeder en haar tienerdochter gevonden. Het vreemde is dat de moeder meerdere messteken heeft gekregen, terwijl de dochter als een prinsesje op haar bed is achtergelaten. Hoewel O’Loughlin niet meer in actieve dienst is omwille van de ziekte van Parkinson, vraagt het hoofd van de plaatselijke politie, Veronica Cray, hem toch om assistentie. Samen met Vincent Ruiz, ex-politie-agent en goede vriend, probeert Joe in de huid van de moordenaar te kruipen om hem op deze manier te kunnen ontmaskeren. Maar dan ontdekt hij een verband met eerdere moorden, waarbij de moordenaar de letter A in het voorhoofd kerfde.

Tijdens het onderzoek nodigt Julianna, Joe’s echtgenote van wie hij al zes jaar gescheiden leeft, hem uit om enkele weken op vakantie te komen. Hij neemt deze uitnodiging met beide handen aan zodat hij niet alleen zijn dochters vaker kan zien, maar ook Julianna op wie hij nog steeds verliefd is. Maar het onderzoek komt in een stroomversnelling als er nog meerdere slachtoffers vallen. Joe’s oudste dochter gaat op eigen houtje op onderzoek uit maar komt terecht in een mallemolen aan gebeurtenissen waar ze geen vat op heeft.

Mijn moeder stierf met haar hoofd in de schoot van een andere man. Meneer Shearer verloor een aanhangsel. Ik verloor mijn moeder.

Met een beginzin als deze, moet je wel geïntrigeerd verder lezen. Je komt niet bedrogen uit, want nergens zakt het verhaal in, nergens is er een hoofdstuk waarvan je denkt dat het overbodig is. De dialogen stuiteren als pingpongballetjes over en weer, doen nergens aan alsof ze gewoon bladvulsel zijn. De personages zijn mensen van vlees en bloed die je in je hart sluit en die je alleen maar het beste toewenst.

In de cursief gedrukte delen laat Robotham de moordenaar aan het woord op een manier die je rillingen bezorgt. De identiteit houdt de auteur echter tot het voorlaatste hoofdstuk geheim.‘Ik heb mezelf nooit beschouwd als een echte thrillerauteur die grandioze plots bedenkt en de lezer op de punt van zijn stoel laat balanceren. Ik voel me comfortabeler bij het schrijven over relaties en familiedynamiek’ zegt Robotham in een interview. Hiermee doet de auteur zichzelf echter tekort. Hij heeft een perfect evenwicht gevonden tussen deze twee dingen. 

Sluit je ogen is zo veel meer dan een gewone thriller. Het persoonlijke leven van Joe O’Loughlin, gebukt onder de gevolgen van de ziekte van Parkinson, vloeit naadloos over in de zoektocht naar de moordenaar. Er zijn niet veel auteurs die dat voor elkaar krijgen. Hoedje af voor Michael Robotham en laat de volgende maar komen.