Lezersrecensie
Leuk reisverslag waarbij de herinneringen voor een verhaal zorgen
In 'As in Tas' vertelt Jelle Brandt Corstius over zijn fietstocht van Amsterdam naar het 1620 kilometer verderop liggende Saintes-Maries-de-la-Mer.
Als reisjournalist schreef Jelle Brandt Corstius eerder onder andere 'Rusland voor Gevorderden', 'Kleine Landjes' en 'Van Moskou tot Medan', maakte verschillende tv-series over Rusland, en was correspondent voor Trouw, De Standaard en mensenrechtenmagazine Wordt Vervolgd toen hij in Moskou woonde.
In As in Tas '' neemt Corstius je mee over een weg van herinneringen en rouw, die worden afgewisseld met humor. Na het overlijden van zijn vader Hugo Brandt Corstius, taalwetenschapper, columnist en schrijver, besluit Jelle op symbolische wijze een laatste fietstocht met zijn vader te maken. Totaal onvoorbereid en met een conditie van een oude duif (p.25) besluit hij, met een gedeelte van het as van zijn vader in een purperen satijnen zakje, een laatste fietstocht met hem te maken, om diens as ergens te verstrooien op een mooi plekje onderweg naar de Middellandse Zee. Tijdens de dagelijkse fietstochten dringen de herinneringen aan zijn vader zich aan hem op. Zijn vader blijkt niet echt een makkelijke man te zijn geweest, maakte graag ruzie met jan en alleman. In 1985 weigerde het toenmalige kabinet-Lubbers I hem zelfs de P.C. Hooft-prijs toe te wijzen, omdat hij volgens het kabinet "het kwetsen tot instrument had verheven". Zelfs zijn zoon, zo blijkt uit de herinneringen, kon nooit langer dan twee dagen met hem samen zijn, anders zou het gegarandeerd uitlopen op een ruzie. Het wordt dan ook een tocht van herdenken, rouwen en loslaten.
Ieder hoofdstuk word genoemd naar de route welke die dag wordt gefietst, compleet voorzien met een landkaartje waarop de desbetreffende route is aangegeven. Het is bewonderingswaardig hoe Corstius de Alpen weet te trotseren, als ik het boek zou beoordelen op zijn doorzettingsvermogen zou het zeker vijf sterren krijgen. Het gaat hier echter om het verhaal en dan kom ik toch op een mindere waardering uit.
Al lezend ben ik zeker een aantal handige tips tegengekomen voor mijn toekomstige, ooit eens, fietsvakantie door Engeland. Een daarvan is een speciale fiets voor lange afstanden, met banden die bijna niet lek te krijgen zijn, stevige tasdragers voor en achter en een dynamo met usb lader, o ja en een waterreservoir, want tot het punt waar Corstius kwam, daar wil ik niet komen.
'Je weet pas echt dat je dorst hebt als je tijdens het pissen naar een dubieus uitziende sloot vol met kroos kijkt en je toch overweegt om er eens lekker je bidon doorheen te halen.'
P. 102
Het verhaal is goed opgebouwd, staat in chronologische volgorde, waarbij de herinneringen zich als flashbacks opdringen tijdens het fietsen. Zoals dat bij een fietser, zeker met lange afstanden, kan gebeuren dat men in gedachten verzeild raakt. De grappige en af en toe mooie zinnen zijn daarbij een welkome afwisseling. Opvallend is dat de voor mij mooiste zin, te vinden is in een stukje dat ik het minst sterk vind.
'[…] zandkorrels die als spoken over het strand dansten.'
p. 89
Juist hier raakte ik flink in de war, niet door deze zin maar door de tekst daaromheen. Ik raakte een beetje kwijt waar ik nu was, van de hak op de tak zat ik het ene moment op een bankje boven aan de duin, en plotsklaps zit ik in een warm gestookt huisje. Met daar tussenin een zin waar ik ook zo mijn vraagtekens bij had. Een zin die niet helemaal strookte waardoor het voor mij als een continuïteitsfout aanvoelde en door de aandacht die het dan van mij vraagt misschien wel de oorzaak is waardoor ik moeite had met omschakelen van de ene plek naar de andere.
Mijn vader probeerde iets te zeggen, maar ik kon het door het geraas niet horen.
' […] "Dit is de laatste keer dat ik de zee zie," fluisterde hij. Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen.
P.88/89
Hu? Hij kon dit toch niet horen? Dus hoezo is daar dan iets op te zeggen?
As in Tas is een leuk reisverslag van een laatste, op een symbolische wijze gemaakte, fietstocht met een vader, waarbij de herinneringen voor een verhaal zorgen. Maar voor mij was het ook niet meer dan dat. Alles bij elkaar genomen krijgt As in Tas van mij dan ook 3 sterren.
Als reisjournalist schreef Jelle Brandt Corstius eerder onder andere 'Rusland voor Gevorderden', 'Kleine Landjes' en 'Van Moskou tot Medan', maakte verschillende tv-series over Rusland, en was correspondent voor Trouw, De Standaard en mensenrechtenmagazine Wordt Vervolgd toen hij in Moskou woonde.
In As in Tas '' neemt Corstius je mee over een weg van herinneringen en rouw, die worden afgewisseld met humor. Na het overlijden van zijn vader Hugo Brandt Corstius, taalwetenschapper, columnist en schrijver, besluit Jelle op symbolische wijze een laatste fietstocht met zijn vader te maken. Totaal onvoorbereid en met een conditie van een oude duif (p.25) besluit hij, met een gedeelte van het as van zijn vader in een purperen satijnen zakje, een laatste fietstocht met hem te maken, om diens as ergens te verstrooien op een mooi plekje onderweg naar de Middellandse Zee. Tijdens de dagelijkse fietstochten dringen de herinneringen aan zijn vader zich aan hem op. Zijn vader blijkt niet echt een makkelijke man te zijn geweest, maakte graag ruzie met jan en alleman. In 1985 weigerde het toenmalige kabinet-Lubbers I hem zelfs de P.C. Hooft-prijs toe te wijzen, omdat hij volgens het kabinet "het kwetsen tot instrument had verheven". Zelfs zijn zoon, zo blijkt uit de herinneringen, kon nooit langer dan twee dagen met hem samen zijn, anders zou het gegarandeerd uitlopen op een ruzie. Het wordt dan ook een tocht van herdenken, rouwen en loslaten.
Ieder hoofdstuk word genoemd naar de route welke die dag wordt gefietst, compleet voorzien met een landkaartje waarop de desbetreffende route is aangegeven. Het is bewonderingswaardig hoe Corstius de Alpen weet te trotseren, als ik het boek zou beoordelen op zijn doorzettingsvermogen zou het zeker vijf sterren krijgen. Het gaat hier echter om het verhaal en dan kom ik toch op een mindere waardering uit.
Al lezend ben ik zeker een aantal handige tips tegengekomen voor mijn toekomstige, ooit eens, fietsvakantie door Engeland. Een daarvan is een speciale fiets voor lange afstanden, met banden die bijna niet lek te krijgen zijn, stevige tasdragers voor en achter en een dynamo met usb lader, o ja en een waterreservoir, want tot het punt waar Corstius kwam, daar wil ik niet komen.
'Je weet pas echt dat je dorst hebt als je tijdens het pissen naar een dubieus uitziende sloot vol met kroos kijkt en je toch overweegt om er eens lekker je bidon doorheen te halen.'
P. 102
Het verhaal is goed opgebouwd, staat in chronologische volgorde, waarbij de herinneringen zich als flashbacks opdringen tijdens het fietsen. Zoals dat bij een fietser, zeker met lange afstanden, kan gebeuren dat men in gedachten verzeild raakt. De grappige en af en toe mooie zinnen zijn daarbij een welkome afwisseling. Opvallend is dat de voor mij mooiste zin, te vinden is in een stukje dat ik het minst sterk vind.
'[…] zandkorrels die als spoken over het strand dansten.'
p. 89
Juist hier raakte ik flink in de war, niet door deze zin maar door de tekst daaromheen. Ik raakte een beetje kwijt waar ik nu was, van de hak op de tak zat ik het ene moment op een bankje boven aan de duin, en plotsklaps zit ik in een warm gestookt huisje. Met daar tussenin een zin waar ik ook zo mijn vraagtekens bij had. Een zin die niet helemaal strookte waardoor het voor mij als een continuïteitsfout aanvoelde en door de aandacht die het dan van mij vraagt misschien wel de oorzaak is waardoor ik moeite had met omschakelen van de ene plek naar de andere.
Mijn vader probeerde iets te zeggen, maar ik kon het door het geraas niet horen.
' […] "Dit is de laatste keer dat ik de zee zie," fluisterde hij. Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen.
P.88/89
Hu? Hij kon dit toch niet horen? Dus hoezo is daar dan iets op te zeggen?
As in Tas is een leuk reisverslag van een laatste, op een symbolische wijze gemaakte, fietstocht met een vader, waarbij de herinneringen voor een verhaal zorgen. Maar voor mij was het ook niet meer dan dat. Alles bij elkaar genomen krijgt As in Tas van mij dan ook 3 sterren.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Cindy de Rijk
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
