Een gemiste kans

Over ‘Rekenen voor je leven’ zag ik een geweldig leuke recensie voorbijkomen waarin alleen maar vol lof over dit boek gesproken wordt. Ik dacht dit boek moet ik hebben! Eenmaal in mijn handen steeg mijn enthousiasme. De opzet is leuk in elkaar gezet. Persoonlijke verhalen van de kinderen uit groep 7, daaruit ontstaan dan weer rekenvragen die weer worden weergegeven in stripvorm. Met een negenjarige zoon hebbende die van rekenen houdt, kan het niet anders dan dat dit boek cum laude zal slagen. Vol enthousiasme ging ik naar huis.

Het eerste hoofdstuk begint goed, een leuk rekenspelletje die je ook zelf kan doen en, als je de regels goed toepast, altijd zal winnen. Daarna wordt het na elk hoofdstuk steeds meer duidelijk dat het boek leuker klinkt en er uitziet dan het is. Als je alle vrolijke opsmuk weghaalt blijven er alsnog saaie sommen over en dat is waar het in het hele boek nou juist omdraait, de saaie rekenboeken van school moeten anders. Verder zijn de persoonlijke verhalen van de kinderen afzonderlijk van elkaar geschreven, op af en toe een naam of vriendje na, dat ze allemaal in dezelfde klas zitten en de rekenboeken saai vinden, voel ik verder geen verbinding met de verhaallijnen onderling, het blijft allemaal aan de oppervlakte, daarbij zijn de verhalen ook te kort om je echt in te kunnen leven en dat is nou net wat ik wel graag had willen zien. Verbindende emotionele diepgang tussen de personages die ervoor zorgt dat je verder wil lezen.

Misschien ligt het aan mijn verwachtingen, ik had meer gehoopt op levende rekensommen, sommen waarbij de creativiteit moet worden aangesproken, kinderen, met bouwen, knippen, plakken, water- en zandopdrachten of via spel gaan rekenen. Die jezelf dan ook weer met je kind(eren) kan gaan doen als ouder, oppas of leerkracht. Toegegeven een enkele zat er wel tussen, maar het merendeel was droog van stof. Jammer, ik zie dit als een gemiste kans en geef ‘Rekenen voor je leven’ dan ook twee sterren.