Het zwart en het zilver

Eerlijk gezegd is dit verhaal heel anders dan wat ik er van verwacht had. Op basis van de omschrijving van het boek verwachtte ik dat het leven met Signora A. op een heel andere manier centraal stond dan het nu deed. Ik kwam er echter wel al snel achter dat dit niet het geval was. Dat is dan ook meteen een pluspunt van het boek. Het punt is namelijk dat het maar een kort verhaal is, en een kort verhaal moet meteen op een goede manier ingestart worden. Je weet bij dit verhaal dan ook wel meteen waar het zwaartepunt ligt.

Het verhaal draait vooral rondom het ziektebed van Signora A. en hoe Nora en haar man beide zich het leven met haar herinneren. Beide moeten ze een manier vinden om het verlies van deze vrouw in hun leven te verwerken.

"Ik mis de manier waarop ze ons moed gaf. De mensen zijn zo karig met moed. Ze willen alleen maar zeker weten dat jij er nog minder van hebt dan zij."

Ze voelen zich duidelijk ontwricht zonder Signora A. aan hun zijde en zijn in hun verlies beide alleen met zichzelf bezig en met niemand anders. Ze dreigen zichzelf hierin zelfs te verliezen en juist verder uit elkaar te drijven.

"In weerwil van wat we hoopten, waren we niet in elkaar op te lossen."

Ik miste een bepaalde energie en emotie in het boek waardoor ik me met het verhaal verbonden kon blijven voelen. Voor mij bleef het nu redelijk op de vlakte. Een omschrijving van een familie die in hun dagelijkse leven een plekje moet zien te vinden voor verdriet en weer moet leren om nader tot elkaar te komen. Het wist me helaas niet echt te raken, hoewel het speelt met thema’s die hiertoe wel degelijk potentie bieden. Thema’s rondom verlies, eenzaamheid en liefde.