Een toegankelijke familieroman

Kate Naumann (1963), museoloog, schrijfster van songteksten, kinderboeken en musicals. Heeft zelf een groot deel van haar leven doorgebracht in het verloren gebied in Thüringer Woud. De grote, rode draad in het verhaal. De oorspronkelijke titel van ‘Heimweeland’ is ‘Was uns erinnern lässt’, wat vertaald in het Nederlands betekent: ‘Wat ons herinnert’.

Milla houdt van wandelen en verborgen plekjes ontdekken, ‘Lost Places’, zoals ze dat noemen op de site die Milla regelmatig bezoekt om te kijken of er nog onontdekte plekjes zijn gevonden.
Wanneer ze op een dag aan het wandelen is in Rennsteig, het hoogste punt in het Thüringer Woud, ontdekt ze opeens een verandering in de grond. Na zorgvuldig onderzoeken, heeft ze haar eigen ‘Lost Places’ gevonden. Ze maakt foto’s en neemt een schriftje mee van Christine Dressel. Na deze vondst gaat ze op onderzoek uit. Wat heeft er gestaan op deze plek, waarom is het nu weg, hoe komt het dat alleen de kelder bewaard is gebleven en wie zijn de mensen die hier gewoond hebben.

Ze gaat op zoek naar de familie Dressel. Zo ontmoet ze eerst Andreas Dressel, de broer van Christine. Andreas zit niet zo op haar komst te wachten en stuurt haar door naar Christine. In eerste instantie heeft Christine ook niet zoveel belangstelling voor Milla en voor haar verhaal, totdat Milla het oude schriftje van Christine tevoorschijn haalt. Ze besluiten samen een kijken te gaan nemen in het Dresselbos, in de kelder. Christine vertelt aan Milla een deel van de familiegeschiedenis. Over de deportatie, over Siggi, over tante Elvira en over het feit dat niemand weet waarom de familie moest vertrekken.

Uiteindelijk leidt hun zoektocht naar tante Elvira, naar Siggi en naar verschillende mensen die destijds geen aandacht schonk aan de familie Dressel die, noodgedwongen, moest verhuizen naar Wolfen. De familie Dressel heeft altijd gevoeld dat er meer aan de hand was, maar heeft er nooit precies de vinger op kunnen leggen. Tot het moment waarop Milla hun leven binnenkomt en hen helpt een groot familiegeheim te ontrafelen.

Heimweeland is in een simpele schrijfstijl geschreven, wat het verhaal toegankelijk maakt, maar waardoor er hier en daar wat diepgang ontbreekt. Het verhaalt kent duidelijke hoofdstukken en switcht van het heden naar het verleden. Deze switcht helpt het verhaal boeiend te houden. Hier en daar kan men het gevoel hebben dat het allemaal net iets te simplistisch beschreven is en door de gedetailleerde beschrijvingen is er soms weinig ruimte voor eigen inbreng.

Een familieroman met een duidelijke verhaallijn die je een kleine, hier en daar beperkte inkijk geeft in het Duitsland van vroeger.

***-sterren