Lezersrecensie
Verbazingwekkend slecht
Werkelijk - als déze miskleun James Bond op de kaart gezet heeft…
Bond zit in Royale, een Frans kuuroordstadje op z’n retour. Ene Le Chiffre, een louche figuur die officiële banden heeft met de Franse communisten (en blijkbaar alleen daarom al onschadelijk moet worden gemaakt) en met de Russische geheime diensten, heeft dringend geld nodig (anders maken de Russen hem van kant) en denkt dat zowaar te gaan bemachtigen door te gaan kaartspelen in het lokale casino. En dan nog wel met baccarat, een spel dat ongeveer dezelfde logica heeft als 21, maar dan nog simpeler – het is een puur kansspel, en de idee dat iemand daarmee het fortuin zou willen gaan bemachtigen dat zijn leven moet redden is hilarisch dom.
Fleming schrijft banaal. Zijn zinnen zijn repetitief, zijn dialogen flauw, zijn beschrijvingen ofwel lapidair ofwel ridicuul gedetailleerd als het over één van zijn stokpaardjes gaat. Veel erger is dat er quasi niks gebeurt in dit boek en er haast geen plotontwikkeling is. Bond komt aan, er is een figuur van de Franse geheime dienst die hem moet helpen en op afstand ook al de Amerikaan Felix Leiter. Vesper, de zeer sexy assistent van “S-Bureau” en eerste Bond Girl, moet hem ook helpen. Met wat, is totaal onduidelijk. Volgt een volstrekt ongeloofwaardige misluke aanslag op Bond, een zonder meer belachelijk gedetailleerde uitleg over baccarat, en dan, na meer dan een derde van het boek, zitten we eindelijk aan de kaarttafel waar het spel 30 bladzijden lang duurt. Is het spannend? Best wel, in zoverre je een simplistisch kaartspel spannend kan beschrijven - en tóch heeft Fleming er nog een coup de théâtre tijdens het spel voor nodig.
En dan lijkt het voorbij. Bond en de girl gaan iets drinken. Maar nee hoor, er komt een spectaculaire ontwikkeling. Die helaas door een compleet ongeloofwaardige deus ex machina wordt afgerond. En dan krijgen we zowaar vijftig (50. Vijf-tig.) bladzijden love affair tussen Bond en Vesper. EN dan krijgen we helemaal op het einde nóg een finale onthulling die absoluut nergens op slaat. Zo hersenloos dat het gewoon gênant wordt.
Bond zit in Royale, een Frans kuuroordstadje op z’n retour. Ene Le Chiffre, een louche figuur die officiële banden heeft met de Franse communisten (en blijkbaar alleen daarom al onschadelijk moet worden gemaakt) en met de Russische geheime diensten, heeft dringend geld nodig (anders maken de Russen hem van kant) en denkt dat zowaar te gaan bemachtigen door te gaan kaartspelen in het lokale casino. En dan nog wel met baccarat, een spel dat ongeveer dezelfde logica heeft als 21, maar dan nog simpeler – het is een puur kansspel, en de idee dat iemand daarmee het fortuin zou willen gaan bemachtigen dat zijn leven moet redden is hilarisch dom.
Fleming schrijft banaal. Zijn zinnen zijn repetitief, zijn dialogen flauw, zijn beschrijvingen ofwel lapidair ofwel ridicuul gedetailleerd als het over één van zijn stokpaardjes gaat. Veel erger is dat er quasi niks gebeurt in dit boek en er haast geen plotontwikkeling is. Bond komt aan, er is een figuur van de Franse geheime dienst die hem moet helpen en op afstand ook al de Amerikaan Felix Leiter. Vesper, de zeer sexy assistent van “S-Bureau” en eerste Bond Girl, moet hem ook helpen. Met wat, is totaal onduidelijk. Volgt een volstrekt ongeloofwaardige misluke aanslag op Bond, een zonder meer belachelijk gedetailleerde uitleg over baccarat, en dan, na meer dan een derde van het boek, zitten we eindelijk aan de kaarttafel waar het spel 30 bladzijden lang duurt. Is het spannend? Best wel, in zoverre je een simplistisch kaartspel spannend kan beschrijven - en tóch heeft Fleming er nog een coup de théâtre tijdens het spel voor nodig.
En dan lijkt het voorbij. Bond en de girl gaan iets drinken. Maar nee hoor, er komt een spectaculaire ontwikkeling. Die helaas door een compleet ongeloofwaardige deus ex machina wordt afgerond. En dan krijgen we zowaar vijftig (50. Vijf-tig.) bladzijden love affair tussen Bond en Vesper. EN dan krijgen we helemaal op het einde nóg een finale onthulling die absoluut nergens op slaat. Zo hersenloos dat het gewoon gênant wordt.
1
Reageer op deze recensie
