Hopeloos repetitief

Wat een afknapper. Ik had gehoopt dat deze roman, zoals zoveel Franse klassiekers, meeslepende lectuur zou zijn. Helaas. Het begint geweldig, als een scherpe satire van de bourgeois samenleving in een provinciestadje, maar na pakweg 150 bladzijden kruipt de mot er al in, in de af – aan – relatie tussen de jonge ambitieuze kandidaat-abbé Julien Sorel en zijn Mme de Rénal, wier kinderen hij privéles geeft. Het leeft weer even op wanneer hij kortstondig naar het seminarie trekt, maar zinkt helemaal weg in totaal oninteressante herhaling wanneer hij de privésecretaris wordt van ene Marquis de la Mole in Parijs en daar de aandacht trekt van diens arrogante dochter. Even lijkt er opnieuw hoop omdat Julien via de la Mole een rol lijkt te gaan spelen in een samenzwering van royalisten, maar de hoofdstukken waarin die samenzwering wordt opgezet zijn opnieuw oersaai. De amoureuze hoofdstukken zijn hopeloos repetitief. De meer maatschappelijk / politiek getinte hoofdstukken zijn quasi onleesbaar door de talloze verwijzingen naar figuren en feiten uit het vroege 19e-eeuwse Frankrijk. Eigenlijk komt geen enkel personage tot leven, omdat Stendhal emoties telkens weer beschrijft in plaats van ze te tonen.