Recensie zonder leugens!

“Leugens zijn zo aanlokkelijk dat je er bijna in gaat geloven, ze beschermen je tegen de waarheid”.
Iedereen gebruikt weleens een leugentje voor zijn of haar eigen bestwil, toch? Maar wat als je je beste vriendin die je al jaren kent de ene na de andere leugen verteld?

Elizabeth Kay schrijft op een manier waardoor je het gevoel hebt dat de hoofdpersoon, Jane, tegen jou praat, en jou daarmee letterlijk mee neemt in haar leugens. Terwijl Jane zeer vasthoudend is, ga je zelf twijfelen over de leugens én de waarheid. Want je weet alleen die van Jane.

Nadat je de eerste leugen hebt gelezen, kun je niet anders dan doorlezen omdat je ook wilt weten wat de andere leugens zijn.
En na het lezen van iedere leugen, wil en moet je verder lezen.

Er zijn niet veel personages in het boek, en de hoofdpersoon leer je niet echt kennen (tenminste ik niet). Bij deze psychologische thriller is het onmogelijk om de afloop tijdens het lezen te achterhalen. Je vraagt je echt af hoe het boek zal eindigen. Worden de leugens van Jane achterhaald, komt haar vriendin Marnie achter de waarheid? Of……?
Je weet het pas echt als je het boek zelf leest!