Over onvoorwaardelijke liefde die je kunt hebben voor je hond

Marita de Sterck is een Vlaams auteur. Ze studeerde talen, perswetenschappen en antropologie. Ze doceert literatuur en antropologie en geeft workshops over verhalen schrijven aan jongeren. Inmiddels heeft zij een veertigtal titels op haar naam staan van prentenboek tot boeken over jeugdliteratuur. Terugkerende thema’s zijn liefhebben zonder jezelf te verliezen en ingewikkelde relaties tussen generaties. Onderwerpen uit haar vakgebied als antropoloog (zoals groeirituelen) vind je ook terug in haar werk. Haar werk is bekroond met diverse jeugdliteratuurprijzen*

Inhoud (zoals vermeldt op achterzijde boek) : ” Mira, een jonge twintiger, adopteert Turbo, een jachthond die met extreme angsten kampt. Mira wil de brute jager opsporen die haar hond heeft mishandeld en gedumpt. Als ze voor een krant over dieren mag schrijven, grijpt ze die kans aan om ook jagers te interviewen. Tot ze oog in oog staat met de beruchte jager die regels en voorschriften aan zijn laars lapt, én ze de moed vindt om ook haar eigen kwetsuren onder ogen te zien”.

Ik kan niet anders zeggen dat ik dit een heel mooi verhaal vind! Toen ik het persbericht voorbij zag komen en de treurig kijkende hond op de cover wist ik dat ik het meteen wilde lezen. Het verhaal telt nog net geen 180 pagina’s maar wat weet de auteur veel te vertellen. In korte hoofdstukken wissel je af en toe van perspectief tussen de Mira en de jager. Beide vertellen in de ik-persoon. De stukken van de jager bevatten meer Vlaams dan de stukken van Mira. Maar voor de niet-Vlamingen niet storend of onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk in de zin van woorden die je niet zo herkennen. Het benadrukt de wisseling van perspectief maar leest net zo vlot weg. ( Ik las wel eens eerder een Vlaams boek wat voor mij qua tempo stagneerde door het Vlaams wat zeer wollig over deed komen. Vandaar dat ik dit nu vermeldt. Dit is in dit verhaal totaal niet het geval).

Het verhaal is rauw, pakkend en aangrijpend. De beweegredenen en het karakter van zowel Mira als de jager worden zo realistisch neergezet dat het af en toe flink slikken is. De methodes die de jager er op na houdt zijn niet ‘voor tere zieltjes’ en geven weer dat een te harde hand iemand kan breken. Daarnaast is het een verhaal van vertrouwen in jezelf en elkaar. De band tussen een hond en zijn baas, de onvoorwaardelijke liefde voor Mira voor Turbo en andersom.

Ik ben geraakt door dit verhaal.