Een keukenmeiden roman

Dit boek lag lange tijd in mijn boekenkast stof te vergaren en dit alleen door de titel. Die doet het verhaal totaal geen eer aan. Maar wat een prachtig boek is dit! Wat me het meest bij bleef zijn de woorden van Aibileen, je voedt de kinderen van de blanken op, je houdt van hen zoals je van je eigen kinderen houdt en zij houden van jou tot ze later als ze volwassen zijn, worden zoals hun moeder of vader. Dan ben je ineens de zwarte hulp die hun kinderen opvoedt , niet met hen aan één tafel zit, op een aparte wc moet. Het is een boek geschreven uit het standpunt van Aibileen, Milly de zwarte hulpen en de blanke vrouw Skeeter die de haat en discriminatie niet meer kan verdragen en al zeker niet meer van één van haar beste vriendinnen Hilly. Tot ze besluit een boek te schrijven uit het standpunt van de hulpen tegenover de blanken. Een beetje een liefde-haat verhouding . Het verhaal neemt terug mee naar de jaren 60 in Jackson Mississippi waar je duidelijk het rassenverschil kan voelen , de karakters zijn zo goed uitgewerkt en in beide gevallen voelde ik me meer Aibileen en Milly dan Elisabeth of Cecilia. Na het lezen krijgen we nog de kers op de taart van de auteur namelijk een woordje van de auteur zelf en de vergelijking van haar leven met die van haar boek. Eigenlijk is dit boek een fictief verhaal maar ergens toch een beetje waargebeurd want ook de auteur had een hulp namelijk Demetrie en de kleine May Mobley is zo een beetje de auteur zelf. Zelfs na het schrijven van dit boek hoopt de auteur op de goedkeuring van haar overleden hulp Demetrie . Wat zou van het boek zou vinden, de onuitgesproken woorden die ze nog kon zeggen voor Demetrie stierf.
Dit boek krijgt voor mij de benaming "één van mijn pareltjes" , waarschijnlijk tot nu toe het mooiste boek dat ik in 2020 al gelezen heb. Gewoon omdat mijn aandacht op geen enkel ogenblik verslapte en ik het spijtig vond dat het boek ineens uit was. Het laat alleszins een grote indruk op me na.