Lezersrecensie
Het meisje uit Oradour
Oradour een klein dorpje waar de duitsers nog geen stap hadden gezet. Waar de inwoners onbevreesd konden leven tijdens de oorlog.
1944 . De duitsers deden hun opmars naar Normandië, ver weg van Oradour.
We leren Christine kennen als een 6- jarig meisje dat haar engelenmoeder ontmoet en het niet begrijp want ze heeft al een moeder.
We maken tijdsprongen en zien haar in Parijs aan het werk als journalist voor een blad 'het World'en daarna een jaar in New York als uitwisselingsproject.
Je denkt wat heeft dat allemaal te maken met Oradour maar daar in New York wordt Christine getriggerd door het plopgeluid en gaat ze op zoek naar antwoorden , naar wie ze was.
"Ik wist wat het was en het was het begin van een hele keten van herinneringen"
En dan bevinden we ons in Oradour 10 juni 1944 en leren we de inwoners kennen. Een plaats waar op een dag de tijd kwam stil te staan en alles veranderde. Als lezer wordt je stil, heel stil. Je voelt je angstig want voor de inwoners is dit een gewone dag, ze gaan naar het werk, naar school, ouders beginnen met hun dagtaak. Als lezer voel je het onheil dat boven hun hoofd hangt.
Dit boek geeft me kippenvelmomentjes zelfs wanneer ik niet aan het lezen ben en het verhaal aan het vertellen ben aan familie. Op momenten had ik een trillende onderlip en het verhaal blijft echt wel hangen.
1944 . De duitsers deden hun opmars naar Normandië, ver weg van Oradour.
We leren Christine kennen als een 6- jarig meisje dat haar engelenmoeder ontmoet en het niet begrijp want ze heeft al een moeder.
We maken tijdsprongen en zien haar in Parijs aan het werk als journalist voor een blad 'het World'en daarna een jaar in New York als uitwisselingsproject.
Je denkt wat heeft dat allemaal te maken met Oradour maar daar in New York wordt Christine getriggerd door het plopgeluid en gaat ze op zoek naar antwoorden , naar wie ze was.
"Ik wist wat het was en het was het begin van een hele keten van herinneringen"
En dan bevinden we ons in Oradour 10 juni 1944 en leren we de inwoners kennen. Een plaats waar op een dag de tijd kwam stil te staan en alles veranderde. Als lezer wordt je stil, heel stil. Je voelt je angstig want voor de inwoners is dit een gewone dag, ze gaan naar het werk, naar school, ouders beginnen met hun dagtaak. Als lezer voel je het onheil dat boven hun hoofd hangt.
Dit boek geeft me kippenvelmomentjes zelfs wanneer ik niet aan het lezen ben en het verhaal aan het vertellen ben aan familie. Op momenten had ik een trillende onderlip en het verhaal blijft echt wel hangen.
1
Reageer op deze recensie
