Reisverslag van een kat

Dit is niet mijn recensie maar de recensie van Nana de kater met de 7 vormige vlek op zijn staart.

De vijf jaren die Nana en Satoru samen doorbrachten zal mij voor altijd bijblijven. De naam Nana , voor een kater toch een beetje dubieus, zal ik ook voor altijd blijven gebruiken.
De stad waar Satoru opgroeide , ook die zal ik me herinneren, en de velden met de jonge rijstplanten die wuifden in de wind, de zee met zijn angstaanjagende gebulder, de berg Fuji die voor ons opdoemde, de doosvormige tv waarop het zo overheerlijk vertoeven was, en Momo, de charmante poezentante, de brutale, vastberaden Toramuru met zijn tijgervacht, de reusachtige witte veerboot die tig auto's opslokte, de honden die naar Saturo kwispelden in het dierenruim, de grofgebekte pers die (good luck!) tegen me zei, de eindeloos uitgestrekte vlaktes op Hokkaido, de levendige paarse en gele bloemen langs de kant van de weg, de zee van prachtriet, de grazende paarden, de knalrode vruchten van de lijsterbes, de verschillende tinten rood van de lijsterbessen die Saturo mee leerde, de rjden van slanke witte berken, het graf van Saturo's ouders, dat er vredig bij lag, het boeket in de kleuren van de regenboog dat we daar schikten, het witte , hartvormige achterwerk van de herten, en de grote , grote dubbele regenboog die uit de aarde ontsproot - voor de rest van mijn leven zal ik me dit allemaal herinneren. Kosuke, Daigo, Shusuke, Chikako - en meer nog dan iedereen, degene die Saturo heeft grootgebracht en het mogelijk heeft gemaakt dat Saturo en ik elkaar ontmoeten : Noriko. Kan iemand gelukkiger zijn dan dit?