Een pareltje

Bij de start van het verhaal is het nog zoekende naar de weg die het moet gaan bewandelen.

Het verhaal wordt verteld vanuit de personages Branco & Julia die beiden een totaal verschillend bestaan leiden. Als er op een dag een soort van confrontatie plaatsvindt tussen de twee wordt er een connectie gemaakt waarvan ze geen idee hebben waar ze ingestapt zijn.

Als we iemand, een onbekende, een tweede keer ontmoeten, zijn we verbaasd. ‘Wat is de wereld toch klein’, zeggen we dan tegen elkaar. Maar als dat zo is, waarom komen we dan de meeste onbekende maar één keer tegen?

De zoektocht naar wie de vrouw is van de foto’s zorgt voor een melancholieke sfeer tussen Branco en Julia die Van den Bemd op een zeer speciale manier weet over te brengen naar de lezer. Alsof je mee teruggeplaatst wordt in de tijd waarin de vrouw heeft geleefd. Het wordt naarmate het einde nadert steeds ongemakkelijker tussen Branco & Julia maar het verraadt niks over hoe het allemaal zal eindigen.

Ik ben meer van de acceptatie en het lijdzaam toekijken. Ik kan heel goed niets doen, of ogenschijnlijk niets doen, want in mijn hoofd gebeurt van alles.


Het verhaal sleept je naar het einde toe zonder dat je daar ook maar iets tegenin kan brengen. Van den Bemd weet de lading door het verhaal zo te verdelen dat het blijft boeien. Zijn mooie filosofische zinnen zijn een lust voor het oog. Na Na de val is deze roman weer een pareltje. En het naamplaatje ‘Luckyvette’ blijft in gedachten bestaan.