Fitzek zoals we hem kennen

Als een iemand erin slaagt om je meteen in het verhaal te trekken dan is het Fitzek wel. Al snel word je verscheurd door het onrecht dat iemand aangedaan wordt nadat zijn zoon verdwenen is.

De psychologische spanning is om te snijden, zeker als de vader van Max, Till Berkhoff, besluit om undercover te gaan in de psychiatrische gevangenis, om Guido T te ontmoeten, die volgens alles meer weet over de verdwijning van zijn zoon Max.

Fitzek is op z’n best in deze omgeving. Personages die je het kippenvel op je armen bezorgen. Je eigen mindset telkens verward achterlaat om vervolgens weer een nieuwe wending aan het verhaal te geven. Uiteindelijk beland je in een web van twijfels en verdachtmakingen die je zelfs tot op het laatste moment bezighouden en waarvan je alsnog tot de conclusie moet komen dat ook die niet waar zijn.


Hij probeerde te ademen, zijn borstkas te bewegen, daarna zijn armen en benen. Hij had het gevoel dat hij zwembewegingen maakte in een bad vol kwik.

De Patiënt is weer een pareltje van een psychologische thriller die alleen de grootste onder de schrijvers kunnen schrijven en Fitzek is er zo één. Wat ook zeker gezegd mag worden is dat de vertaling door Michel Bolwerk van topniveau is. De woordkeuzes en zinsopbouwen zijn superieur en creëren elke keer weer de nodige spanning.


En het was geen zelfbeheersing, gezond verstand of besef van de zinloosheid van dergelijke acties die hem ervan weerhield, maar gewoon een intense uitputting.

Het is weer wachten op een nieuwe Fitzek maar gelukkig laat hij ons meestal niet al te lang wachten.