Twee tijdlijnen, verborgen namen en kleine daden van moed laten zien hoe identiteit zelfs in oorlogstijd niet kan worden uitgewist.

‘Het boek van verloren namen’ bestaat uit twee tijdlijnen: het heden, waarin Eva wordt geconfronteerd met herinneringen die lang verborgen zijn gebleven, en Eva’s leven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze afwisseling zorgt voor een gelaagde opbouw, waarbij verleden en heden elkaar langzaam naar een emotioneel hoogtepunt toe trekken.

Kristin Harmel schrijft toegankelijk en invoelend, ondanks de zware thematiek die het verhaal draagt. Het vervalsen van documenten en het verzetswerk vormen de kern van het verhaal en geven het een duidelijke morele lading. Namen krijgen een diepere betekenis: ze zijn niet alleen een administratief gegeven, maar staan symbool voor identiteit, hoop en overleving.

Juist het zorgvuldig verbergen en vastleggen van deze namen maakt het verhaal aangrijpend. Het benadrukt hoe fragiel identiteit is in tijden van oorlog en hoe groot de impact kan zijn van ogenschijnlijk kleine daden van moed.

Een indringende roman die laat voelen hoe groot de betekenis kan zijn van kleine daden in een wereld die uit elkaar valt.