Een trage roman die raakt

In 'De zachtheid van een kreeft' van Laure Manel volgen we François, de eigenaar van een manege in Bretagne. Tijdens een rit op zijn paard op het strand vindt hij een bewusteloze vrouw bij een rots. Zonder aarzelen neemt hij haar mee naar huis om voor haar te zorgen. De volgende dag blijkt dat ze lichamelijk in orde is, maar ze weigert te praten. Ze noemt zichzelf Elsa, maar verder blijft ze mysterieus en op haar hoede. De twee leven in het begin wat langs elkaar heen, maar langzaam leren ze elkaar beter kennen en groeit hun contact uit tot een bijzondere vriendschap.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Elsa en François, allebei in de ik-vorm. Dit is erg fijn: je krijgt zo toch inzicht in hun gedachten, gevoelens en twijfels die ze, zeker in het begin, niet naar elkaar uitspreken.

De ontwikkeling van het verhaal verloopt in een rustig tempo. De korte hoofdstukken maken het verleidelijk om telkens toch nog één hoofdstuk te lezen. Je wilt ontdekken wat voor bagage ze met zich meedragen uit het verleden. Bij beide personages speelt veel onverwerkt verdriet, maar er is ook ruimte voor hoop en nieuwe, mooie momenten.

De zachtheid van een kreeft is een roman die traag tot bloei komt, maar je wél volledig weet te raken. Een boek waarvoor je de tijd moet nemen en dat is het meer dan waard!

Op de cover staat een sticker met: Leestip voor fans van Melissa Da Costa, en daar sluit ik me helemaal bij aan. Dit boek wordt rustig opgebouwd, maar tussen de regels door schuilt veel diepgang en emotie.

Veel dank aan New Book Collective voor dit recensie-exemplaar!