Hopelijk is dit verhaal volledig verzonnen

Wat een slimme zet is dit geweest van zowel de auteur Piergiorgio Pulixi als uitgeverij A.W. Bruna. Want de fans van de boekenserie ‘De stilte van de witte stad’ zouden zomaar kunnen denken dat er onaangekondigd een nieuw deel aan de reeks is toegevoegd. Zo erg lijken de omslagen op elkaar. Toen ik er dan uiteindelijk achter kwam dat het hier niet gaat om een vervolg maar om een heel nieuw verhaal van ook nog eens een nieuwe auteur, was ik net zo blij. Zo niet blijer misschien wel.

De titel literair waardig
Op de omslag van het boek ‘Het eiland van de zielen’ staat literaire thriller. Nu staat dat tegenwoordig al gauw op een omslag, want voor de verkoopcijfers schijnt dat beter te zijn. Echter vind ik dat een auteur zo een titel ook wel waardig moet zijn. In het geval van Piergiorgio Pulixi kan ik volmondig ja zeggen. Het verhaal gaat namelijk niet alleen maar over de moord, maar ook de personages worden uitgebreid uitgelicht. Hun doen en laten wordt breed uitgemeten, zo ook hun twijfels en angsten.

Vrouwen denken en handelen anders dan mannen
De auteur heeft gekozen voor een vrouwelijk recherche duo. Dat geeft een hele andere dimensie aan een verhaal dan wanneer een man en een vrouw een koppel vromen. Zo hoeft er dit keer ook geen aandacht besteed te worden aan een eventueel opbloeiende romance.
Als je in ogenschouw neemt dat de schrijver een man is, is het knap dat hij de emotionele kant van de vrouwen zo goed weet te beschrijven. Vrouwen denken en handelen nu eenmaal anders dan mannen.

Twee hoofdlijnen en wat losse draadjes
In het boek zijn er twee hoofdlijnen; die van het onderzoek van de vrouwelijke rechercheurs en die van de religieuze Sardijnse bewoners. Daardoor heen loopt nog het verhaal van een bergvolk. Tevens is er nog de extreme verering van de Moedergodin van het eiland. De offers die ze moeten brengen zijn gruwelijk en uiteindelijk ontstaat er een vreselijke werkelijkheid.
Toch worden niet alle vragen beantwoord en zijn er nog wat losse draadjes aan het einde van het boek. Zeker het verhaal van het offeren is onaf en vraagt dus om een vervolg.

De schrijver is zelf Sardijns, wat is waar en wat niet
Piergiorgio Pulixi heeft een aangename schrijfstijl en weet de spanning gedurende het hele verhaal vast te houden en verder op te bouwen. Pulixi schrijft vanuit een alwetende. Hierdoor krijg je soort van helikopter view en ervaar je het verhaal vanuit verschillende hoeken. Hij heeft ook een beeldende en gedetailleerde manier van schrijven wat hier en daar nogal schokkend kan overkomen. Door de korte hoofdstukken ligt het leestempo hoog en is het moeilijk om het boek weg te leggen.

Piergiorgio woont zelf op Sardinië en de vraag rees bij mij of dit verhaal over geloof en het offeren compleet verzonnen is of dat er toch iets van waarheid in zit. Al dan niet verzonnen, het is in ieder geval een beangstigend idee. De laatste scène in het boek ‘Het eiland van de zielen’ is verbijsterend. Ik kijk met een soort van gezonde angst en beven, maar vooral met veel nieuwsgierigheid en interesse uit naar het volgende deel.