Omdat we nooit mogen vergeten...

De schrijfster Karin Driegen schreef met dit verhaal haar debuut, een verhaal wat gebaseerd is op het levensverhaal van haar grootouders. Bewust gebruik ik het woord verhaal (verslag) want een roman zou ik het niet noemen. Dit is niet negatief bedoeld maar tijdens het lezen kom je er al snel achter dat de gebeurtenissen een feit zijn. Natuurlijk zijn de meeste gedachten, gesprekken en of gevoelens een soort van geromantiseerd maar dat maakt een verhaal nog niet een roman. Toch blijf ik positief over dit boek want de schrijfster heeft met een vlotte schrijfstijl en korte duidelijke hoofdstukken zeer onderhoudend geschreven. Ze gaat de gruwelijkheden niet uit de weg, geeft een goed inzicht in de onzekere tijden en hoe het voelt om verraden te zijn door je afkomst. Hoe je je naasten niet meer durft te vertrouwen, constant met de angst moet leven en dat het leven zomaar voorbij zou kunnen zijn. Dat vrijheid geen gegeven is maar een belangrijk goed. Het is het zoveelste verhaal wat gedeeld dient te worden en gelukkig heeft Karin Driegen dat gedaan, want we mogen nooit vergeten wat onze dierbaren voor ons hebben meegemaakt.

Bij deze wil ik de schrijfster bedanken voor het recensie exemplaar.