Masterplan, een meesterlijk boek, een geniaal debuut

Pjotr Vreeswijk zijn debuut Masterplan is een actievolle, in sneltreinvaart thriller over een massa vernietigingswapen van de Nazi’s. Van Belgie naar Soedan en Argentinie neemt dit heerlijke verhaal je mee over de wereld van terrorisme en spionnen. Een fantastisch debuut en voor fans van het genre zeker een must read!

Pjotr zijn carriere begint in 2012 als hij in zijn schuur een oud mapje vindt waar handgeschreven verhalen van hem in staan. In de 40 aangekomen en toe aan een stap in z’n leven besluit hij het schrijven weer een kans te geven. Als liefhebben van het thriller genre ben ik persoon maar wat blij dat hij het mapje vond en niet heeft weggegooid.

Alex de Klerck is een agent bij de Europeesche antiterreureenheid OPERATIONS. Wanneer er een bom ontploft in Soedan worden hij, zijn Britse collega Suzanne en zijn Duitse vriend Peter Staufmann op pad gestuurd om het te onderzoeken. Als het verhaal verder vordert blijkt het niet om een simpele aanslag te gaan maar om een plan om de wereld te onderwerpen aan een nieuw leiderschap, het 4de rijk.

Het verhaal is goed opgebouwd en verloopt erg snel, korte momenten uit het verleden worden aangegrepen om de achtergrond van de verhaal duidelijk te maken en vervolgens wordt in snelle en duidelijke scenes de voortgang in het verhaal bewaakt. Pjotr is niet al te veel bezig met details, sommige lezers zullen dit ervaren als een gebrek aan details, zelf zie ik het als een middel om tempo in een spannend verhaal te houden en je als lezer niet te veel uit de actie te halen. Veel details die achterwege worden gelaten kan je als lezer prima zelf invullen en dat doe je dan ook met gemak.

Dit is mede door de bijzondere beeldende schrijfstijl van Pjotr, in het begin van het verhaal wordt een explosie omschreven en later in het boek nog eens. De manier waarop dit in beeld gebracht wordt is exceptioneel. Terwijl de letters over de pagina gaan speelt in mijn hoofd de scene af die omschreven wordt. Aangezien Pjotr een gruwelijk beeld niet schuwt heeft dit een paar keer voor gezorgd dat ik met afgrijzen naar het boek keek maar tegelijkertijd het niet weg kon leggen. De manier waarop dit in kaart gebracht wordt is fantastisch en slaat ook over naar de characters. De interacties tussen de verschillende hoofdpersonen zijn heel menselijk maar tegelijktijd kiest Pjotr er weer bewust voor om bepaalde details buiten de interactie te laten en die aan de lezer zelf te laten.

Inmiddels is de opvolger Dwaalspoor ook uit, indien dit minstens half zo goed is kijk ik al uit naar de aankomende dagen dat ik me in dat boek ga verdiepen.

Pjotr, ga vooral zo door!