Ontroerend gevecht tegen een vreselijke ziekte

“Ik ben Tamara en ik vrees dat ik dat nog wel een tijdje zal blijven”, is de eerste zin die je ziet als je Tamara Haagmans Facebookprofiel opent. Op Facebook is de Heerlense auteur goed aanwezig. Menig maal weet ze haar volgers een lach op het gezicht te bezorgen. Haar nieuwste boek Ctrl Alt Delete verschijnt in juni 2018 en ik mocht het alvast lezen.

Lilly’s droom komt uit als ze te horen krijgt dat ze mag dansen in de videoclip van de beroemde band Unity. Ondanks dat haar dokter haar afraadt om haar droom werkelijkheid te maken, ziet Lilly het gevaar niet. Zij wil dit doen. Wanneer ze Jim ontmoet – een nerd die computergames maakt – raakt ze ontzettend geïnteresseerd in de jongen die niet alles voor geld doet. Waar komt bijvoorbeeld deze wederzijds interesse voor kinderen vermaken in het ziekenhuis vandaan?

Wat zou jij doen als je door de hele wereld zielig wordt gevonden omdat je ziek bent (geweest)? Verberg je het zo goed mogelijk of speel je open kaart in je vriendenkring? Lilly staat voor deze keuze. Ze weet hoe het is om te delen hoe ziek zij was. En ze weet dat mensen zich dan anders tegenover haar gaan gedragen en dat wil ze juist niet. Lilly besluit dus om haar geheim niet te delen.

Totdat ze haar pillen vergeet. Vanaf dat moment lijkt alles mis te gaan in Lilly’s leven. Lilly heeft duidelijk een besluit genomen, tot onbegrip van de mensen om haar heen. Doordat Haagmans het verhaal vanuit het perspectief van Lilly en Jim vertelt, maak je kennis met de gedachten van hen allebei. Lilly, die duidelijk een keuze heeft gemaakt en Jim die – ook om eigen redenen – vindt dat Lilly moet blijven vechten.

Bij het horen van de titel Ctrl Alt Delete verwacht je niet direct een zeer heftig, ontroerend en aangrijpend verhaal. Toch is dat vanaf de eerste pagina precies wat je krijgt. Al in het eerste hoofdstuk – wanneer de pruiken aangehaald worden – is het duidelijk wat er met Lilly aan de hand is. En vanaf het eerste hoofdstuk hoop je dus ook dat dit niet waar is.

Jim is een powerboy. Langzaam kom je meer te weten over zijn leven, waarin hij ook hevige dingen heeft meegemaakt. Lilly maakt dingen van vroeger bij hem los en het kost hem dus wel wat om Lilly te blijven steunen. De perspectieven van Lilly en Jim komen goed naar voren, waardoor de personages allebei gaan leven. Het duurt maar een paar hoofdstukken voordat je ze allebei in je hart hebt gesloten.

Dat laatste zorgt ervoor dat het verhaal je raakt. Vanaf hoofdstuk 6 is het boek niet meer aan de kant te leggen. “Nee!” roep je uit. Vervolgens zorg je dat je de komende uren niet meer gestoord wordt, want je wil gewoon door in dit boek. Je moet gewoon weten hoe het met Lilly afloopt. Komt ze terug op haar keuze? Of gaat ze haar ‘bucket list’ afwerken? Gedurende het verhaal zit je regelmatig met kippenvel te lezen. Het zal toch niet?

Of Ctrl Alt Delete geloofwaardig is, gaat volledig langs je heen. Je wordt opgeslokt door Jim en Lilly en hebt alleen nog maar oog voor hen, hun gedachten en hun gevoelens. In een zeer korte periode gebeurt heel veel en nergens zakt het verhaal even in. Aan het einde is het onvermijdelijk dat je even een traantje wegveegt. Vol verbijstering sla je de laatste bladzijde dicht. Moest dit echt?