Het voelt steeds meer als thuiskomen in een fictief plaatsje dat nooit vergeten zal worden.

Ellie Dean woont en werkt in een klein dorpje op het platteland van Engeland, waar het rustig genoeg is om zonder afleiding te kunnen schrijven.
Ze schreef onder andere deze serie die uiteindelijk uit achttien delen waarvan er nu 8 zijn vertaald in het Nederlands,

Over deel 7 schreef ik: ”Ellie Dean weet zelfs in de meest dramatische scenes een romantisch detail te stoppen. Soms lijkt de oorlog even ver weg en dan knalt hij het verhaal weer binnen.”

Mary is de dochter van een dominees echtpaar die op een avond het huis uit sluipt om afscheid te nemen van haar vriend die het leger in gaat. Bij terugkomst is alles anders, haar ouders zijn er niet meer en ze wordt opgevangen door de ouders van haar vriend. De liefde die ze in dit gezin voelt heeft ze thuis bij haar moeder nooit ervaren en ze vraagt zich af waarom. Het enige wat ze van haar spullen nog heeft is een oude kist van haar vader…..
Ze komt uiteindelijk in Cliffehaven terecht bij Peggy Reilly die net weer afscheid heeft moeten nemen van haar man Jim die voor langere tijd weer het leger in moet. Beide dames geven elkaar steun in de pittige tijden want de oorlog is voorlopig nog niet voorbij…..

“Ze kwam tot de conclusie dat de dood niet alleen de doden, maar ook de nabestaanden scheidde van het leven en ze deed haar best om te glimlachen.”

In Afscheid voor even duurt het even voor beide verhaallijnen bij elkaar komen maar dat geeft de lezer mooi de tijd om weer even herinneringen op te halen met Peggy en haar medebewoners.
Zoals in elk deel komen ook hier weer ontroerende thema’s voorbij, bijvoorbeeld doorgaan na een of meerdere miskramen, afscheid moeten nemen van geliefden en dan toch doorgaan met wat je hebt en de mensen om jou heen. Maar vooral ook het besef dat je het verleden niet kunt veranderen, In mooie bewoordingen neemt Ellie Dean de lezer mee naar dat bijzondere stadje in Engeland met op de achtergrond of soms op de voorgrond die vreselijke oorlog die maar niet op lijkt te houden.
Maar de vraag die het meest wordt gesteld is eigenlijk of je alles wel zou moeten of willen weten. Ellie Dean weet ook de sfeer van de jaren veertig goed weer te geven in mode, gebruiken, gerechten maar ook in hoe mensen met elkaar omgingen.

Deze serie is uniek in haar soort omdat Ellie Dean de lezer steeds weer meeneemt in een nieuw verhaal waarbij ze de lezer soms laat vergeten dat het oorlog is. Het zijn jonge dames die bij Peggy in het pension komen wonen maar niet alleen de jongeren beleven romantische momenten. En dat gaat met enige ontroering en humor waardoor het lezen echt een geniet moment is. Deze serie is bijna niet los te lezen omdat er zoveel is gebeurd gedurende de boeken en gelukkig wordt niet alles steeds herhaald waardoor de spanningsboog zou kunnen verslappen. Ellie Dean weet aan de ene kant met een enkele zin alles duidelijk te maken terwijl ze soms ook heerlijk een pagina lang kan uitweiden over de mensen waar de verhalen over gaan zonder de lezer een moment te vervelen.

Zo fijn dat ik dit deel ook mocht lezen, het voelt steeds meer als thuiskomen in een fictief plaatsje dat nooit vergeten zal worden.