Een confrontatie tussen natuur en de mens.

Karen Armstrong tracht ons met dit boek duidelijk te maken dat, als we zo de ingeslagen weg blijven bewandelen, ons einde niet zo veraf meer is. In dit boek toont ze ons dat verscheidene godsdiensten een zekere verstandhouding hadden met onze leefwereld op aarde, inzonderheid de natuur. Zelfs vooraleer er sprake was van religies hadden onze verre voorouders al een hechte band met hun leefomgeving. Ze waren verdomd slim genoeg om wat de natuur hen bood als voedsel ze niet meer moesten nemen dan strikt noodzakelijk. Telkens waren daar ook een zekere rituelen mee gemoeid en vroegen ze toestemming aan hogere goden om het gebruik ervan. Heden slaan we volledig door en de hebzucht is allesvernietigend geworden. De uitvinding van de elektriciteit was een geweldige ommezwaai in de werkomstandigheden van de toekomstige mensheid. Dag en nacht kon er geproduceerd worden. Eerder was men totaal afhankelijk van natuurlijk zonlicht. In het Bijbelse boek staat er een mooi verhaal over Job, waar Satan God overhaalde om de rechtschapen- Job wat te pesten. Dit wordt hier mooi uitgelegd. We moeten ook beseffen dat in de meeste gevallen telkens maar een radicale ommezwaai kwam door heel extreme gebeurtenissen. Hetzij van politieke of andere weersinvloeden. Dit is ook pijnlijk maar het is niet anders. Neem het boek ter hand en sla een willekeurige pagina open, je kan direct beginnen lezen. Kan onze zielsverwantschap met de natuur ons helpen? Dat blijft ingewikkeld.