Boven is het stil – Gerbrand Bakker

Ik hoorde al veel positieve geluiden over dit boek, maar toch bleef het erbij om dit boek te lezen. Het boek wachtte in een minibieb op mij om gelezen te worden. Ik had hoge verwachtingen, want ik had ooit gelezen dat het boek dat op ‘Boven is het stil’ volgde, ‘Perenbloemen bloeien wit’ dit boek niet had overtroffen. Het boek was verrassend en herkenbaar en even aangrijpend als zijn opvolger.

Bakker schets een beeld door veel details weg te geven. Hierdoor krijgen de personages voor mij een duidelijk gezicht en karakter. Helmer, de hoofdpersoon wil het graag iedereen naar de zin maken, maar toch besluit hij op een dag dat er wat moet gebeuren en tilt zijn vader, die vroeger nogal dominant was, de trap op en draagt hem zelfs op om stil (dood) te zijn. Vader accepteert het maar en zo gaat het leven van Helmer langzaam over van onderdanige eenzame boer naar een leven waarin Helmer zelf zijn keuzes bepaalt. En moeder kijkt toe vanuit het fotolijstje op de schoorsteenmantel.
Het boek leest vlot, hoewel de ik verteller de lezer door tijdsprongen steeds meeneemt naar het verleden. Er is vrij weinig actie te beleven in het boek. De schrijver laat Helmer regelmatig stilstaan en beschrijft dan uiterst gedetailleerd wat de hoofdpersoon ziet, ruikt, voelt en denkt.

“Het is halfelf in de ochtend. Het regent uit een laaghangend wolkendek. Zoals gewoonlijk zaten de weermannen er gisteren naast. De lamp in de keuken brandt. De kromme is glimt, de bonte kraai zit ineengedoken op zijn tak. Zo nu en dan schudt hij zijn veren op zonder zijn vleugels uit te slaan. Dan lijkt hij op een mus die een bad neemt in een plas op het erf. Een reuzenmus. Ik wacht. De krant ligt voor me op tafel, maar ik kan niet lezen. Ik zit en staar naar buiten. De klok zoemt, boven is alles stil, in mijn mok zitten een paar koude slokken koffie.”.