Waargebeurd en indrukwekkend!

Sommige boeken laten je niet meer los nadat je ze hebt dichtgeslagen. Liften naar de Hemel van Lex Paleaux is zo’n boek. Het is een rauw en schrijnend, maar tegelijkertijd hoopvol verhaal dat je niet zomaar kunt afdoen met een sterrenscore. Wat het des te indrukwekkender maakt, is het besef dat dit geen verzinsel is, maar een waargebeurd verhaal.

We volgen de zestienjarige Quintin, die na een mislukte poging tot resocialisatie in een jeugdinrichting wordt uitgezonden naar een strenggelovige gemeenschap in het afgelegen Canada. Wat volgt is een verbijsterende confrontatie met kilte, misbruik en morele hypocrisie. De omgeving waarin Quintin terechtkomt is verstikkend, een plek waar empathie en liefde zijn vervangen door dwang en discipline, en waar de tijd lijkt stil te staan.

Lex Paleaux schrijft in een stijl die recht uit het hart komt: rauw, eerlijk en zonder opsmuk. Juist door die kwetsbaarheid raakt zijn verhaal zo diep. Hij laat zien hoe een beschadigde jongen blijft zoeken naar licht, zelfs als hij wordt omringd door duisternis. En gelukkig is er licht, in de vorm van Ruth en het kalfje Drum. Zij zijn de spaarzame maar kostbare tegenhangers van de boze grote mensen die het verhaal domineren.

Wat Paleaux ook meesterlijk doet, is de lezer dwingen om voorbij het gedrag van de hoofdpersoon te kijken en te voelen waar zijn pijn vandaan komt. Liften naar de Hemel is daarmee niet alleen een aanklacht tegen systemen die falen, maar ook een pleidooi voor meer begrip en menselijkheid.

Dit boek is intens, schrijnend, troostrijk en moedig. Het is geen eenvoudige leeservaring, maar wel een die blijft resoneren. Het is een verhaal dat verteld móét worden, niet in sterren, maar in stiltes na de laatste bladzijde.