Albatros

‘Het was er schemerig, de lange blauwe gordijnen waren dicht en het zonlicht raakte verstrikt in de dikke stof. Maar Abel zag genoeg om te zien wat er in zijn ouders’ bed lag.
Een hert.’

Als Abel op een ochtend wakker wordt, zijn alle mensen in dieren veranderd. Zijn moeder is een hert geworden en zijn vader een hond. Ook alle andere mensen in de straat, in de hele stad zijn dieren geworden.

‘Buiten was het uitgestorven. Er klonk nergens verkeer, geen stemmen. Op het zingen van een paar vogels na was het doodstil, alsof de straat samen met Abel zijn adem inhield.’

Hij gaat op pad om te kijken of er ergens anders nog mensen te vinden zijn. Als Zuiderling komt hij nooit aan de andere kant van de rivier waar de Noorderlingen wonen. Al jarenlang heerst er een gruwelijke oorlog.

Aan de noordkant ontmoet hij Kat. Een bijzonder meisje en de enige overgebleven Noordeling. Met een bloedhekel aan mensen in het algemeen, en Zuidelingen in het bijzonder.

‘Muziek en verhalen kunnen alleen maar bestaan als er mensen zijn. Die maken het.’
Kat glimlachte. ‘Nou, dan ben ik de mensheid dankbaar voor pigfuck en goedkope horrorverhalen. Verder wil ik niks met ze te maken hebben.’

Samen proberen ze de bergen door te reizen naar Mariposa. Kat om de zee te zien, Abel in de hoop dat daar nog wel mensen zijn.
Een bijzondere reis vol moeilijkheden en gevaren. Zouden ze vinden waar ze zo naar verlangen?

Een heel bijzonder verhaal. De eerste bladzijdes vroeg ik me echt af waar ik in beland was. Maar wat een prachtige boodschap zit er in dit verhaal over oorlog, vernietiging, hoop en vriendschap. En boek dat niet heel vlot leest doordat je zelf continu aan het denken wordt gezet. Zeer actueel. Een krachtig verhaal over onze verrotte planeet en de mensheid die zichzelf aan het vernietigen is.