Mooi en ontroerend

Loetje en Kars wonen op een eiland. Ze gaan graag jutten op het strand. Op een dag zien ze daar een enge man. Op een brommer.

‘Verderop bij het waaiduin rijdt een man op een oude brommer hen tegemoet. Zijn grote lijf past er maar net op. Zijn lange benen slierten aan weerszijden van de pruttelende brommer door het zand. ‘Hij lijkt wel een reus’, mompelt Kars. ‘

Bij Loet thuis is het niet zo gezellig meer. Zijn vader en moeder maken steeds ruzie. Zou dat komen door zijn jutspullen die hij maar niet opruimt?

‘Loetje neurtiet zo hard als hij kan, maar de ruzie van zijn ouders hoort hij er dwars doorheen. Mams stem die steeds hoger klinkt, alsof die langs een laddertje de lucht in klimt. En paps zware stem er dwars doorheen. Het bliksemt in hun stemmen. En ze gaan maar door.’

Dan blijken er op het eiland allerlei spullen te verdwijnen. Is de Eilanddief soms weer actief?
Loet en Kars gaan op onderzoek uit.

Wat een mooi en ontroerend boek. Het verdriet is zo tastbaar. Niet alleen bij Loet, maar ook bij zijn ouders en Wiets. Het is heel beeldend geschreven en rijk van taal. De tekeningen zijn ook prachtig en sluiten heel mooi aan bij het verhaal. Vriendschap, verdriet, scheiding, maar ook hulp geven aan hen die het nodig hebben en begrip tonen voor elkaar. Het zit er allemaal in.