Een boek dat je vastgrijpt en niet meer loslaat.

Holger Munch onderzoek een bomaanslag in de metro van Oslo. Hij roept daarbij de hulp in van Mia Krüger, een net afgestudeerde agente die twijfelt of dit wel haar roeping is. Haar taak is de aanwijzingen te ontrafelen en de dader te ontmaskeren. Maar de aanwijzingen zijn gecompliceerd..

“Verdomme.
Het moest hier toch ergens zijn?
Ze zette het bekertje weer aan haar mond, maar het was leeg.
Oké.
Goed.
Even frisse lucht.
Meer koffie.”

De manier waarop dit verhaal zich ‘ontspint’, hoe alles met kleine aanwijzingen met elkaar is verweven, is gewoon geniaal. En de personages zijn zo mooi uitgewerkt.
Je voelt en begrijpt de frustratie en onmacht van Mia tijdens het puzzelen, evenals het ongeduld en de irritatie van Munch.

“De teleurstelling in haar blauwe ogen toen hij dat had verteld.
Bang.
Dat was hij geweest.
Dat haar iets zou overkomen.
Verdomme.
Wat een idioot.”

Het vervolg op Sneeuwwit, maar prima ‘los’ te lezen! Ik had namelijk nog niks van hem gelezen.
Een boek dat je vastgrijpt en niet meer loslaat. Ik heb me suf gepuzzeld samen met Mia. Kansloos. Maar ik hoopte stiekem toch eerder de code te kraken dan zij.
Wat een fantastisch goede thriller. Adembenemend goed geschreven. Zo goed uitgedacht. De spanning bouwt zo goed op naar het einde. Ik kan wel zeggen met recht tot aan de laatste zin! Een steengoede thriller! Ik ga met terugwerkende kracht de rest van de serie ook lezen.