Lezersrecensie
Het is ok om grenzen te hebben!
Toen ik Liminaal leven van Carrie Jalonen oppakte, zat ik zelf midden in een overgangsperiode. Niet meer wie ik was, maar ook nog niet waar ik wilde zijn. Ik hoopte dat dit boek me zou helpen om die tussenruimte beter te begrijpen – om woorden te vinden voor het vage gevoel van niet-weten waar ik me in bevond. Ik wilde vooral meer rust en richting ervaren in dat proces.
Het boek biedt op veel vlakken precies dat: herkenning, zachtheid en een gevoel van geruststelling. Jalonen benoemt de “liminale fase” als iets menselijks en onvermijdelijks, in plaats van als iets wat opgelost moet worden. Dat was een belangrijk inzicht voor mij. Het hielp me om mijn ongemak minder te willen fixen en meer te durven dragen. De gedachte dat het oké is om even nergens bij te horen, voelde bevrijdend.
Wat me vooral bijbleef, is de uitspraak: “Het is niet onbeleefd of gemeen om grenzen te hebben.” Die zin kwam hard binnen, juist omdat ik vaak het gevoel heb dat ik moet uitleggen of goedpraten waarom ik ‘nee’ zeg of afstand neem. Jalonen herinnert de lezer eraan dat grenzen geen aanval zijn, maar een vorm van zelfzorg.
Toch bleef het boek voor mij op sommige punten wat aan de oppervlakte. Er worden veel rake dingen gezegd, maar het blijft vaak bij beschrijving in plaats van verdieping. Ik miste soms de psychologische onderbouwing of concrete voorbeelden om de inzichten echt te verankeren. Er worden vragen gesteld die je als lezer aan het denken zetten, maar er worden weinig echte kaders geboden om met die vragen verder te werken.
Wat ik wél waardeerde, is de manier waarop het boek ruimte laat voor interpretatie en persoonlijke reflectie. Het is geen zelfhulpboek met stappenplannen, maar eerder een zacht filosofisch werk dat je uitnodigt om jezelf serieus te nemen in de tussenruimte van het leven. Dat maakt het waardevol – al is het misschien niet voor iedereen even bevredigend als je op zoek bent naar meer houvast.
Zou ik het aanraden? Ja, absoluut – vooral aan mensen die zich in een overgangsfase bevinden: na een verlies, een burn-out, een verhuis, een relatiebreuk of gewoon in een existentiële ‘tussenperiode’. Het boek is als een vriendelijke stem op de achtergrond die zegt: je bent niet gek, je zit gewoon ergens tussenin, en dat is oké.
Ik geef het 4 sterren. Niet omdat het perfect is, maar omdat het precies doet wat het belooft – met zachtheid, inzicht en compassie. En soms is dat precies wat je nodig hebt.
@ankhhermes
Het boek biedt op veel vlakken precies dat: herkenning, zachtheid en een gevoel van geruststelling. Jalonen benoemt de “liminale fase” als iets menselijks en onvermijdelijks, in plaats van als iets wat opgelost moet worden. Dat was een belangrijk inzicht voor mij. Het hielp me om mijn ongemak minder te willen fixen en meer te durven dragen. De gedachte dat het oké is om even nergens bij te horen, voelde bevrijdend.
Wat me vooral bijbleef, is de uitspraak: “Het is niet onbeleefd of gemeen om grenzen te hebben.” Die zin kwam hard binnen, juist omdat ik vaak het gevoel heb dat ik moet uitleggen of goedpraten waarom ik ‘nee’ zeg of afstand neem. Jalonen herinnert de lezer eraan dat grenzen geen aanval zijn, maar een vorm van zelfzorg.
Toch bleef het boek voor mij op sommige punten wat aan de oppervlakte. Er worden veel rake dingen gezegd, maar het blijft vaak bij beschrijving in plaats van verdieping. Ik miste soms de psychologische onderbouwing of concrete voorbeelden om de inzichten echt te verankeren. Er worden vragen gesteld die je als lezer aan het denken zetten, maar er worden weinig echte kaders geboden om met die vragen verder te werken.
Wat ik wél waardeerde, is de manier waarop het boek ruimte laat voor interpretatie en persoonlijke reflectie. Het is geen zelfhulpboek met stappenplannen, maar eerder een zacht filosofisch werk dat je uitnodigt om jezelf serieus te nemen in de tussenruimte van het leven. Dat maakt het waardevol – al is het misschien niet voor iedereen even bevredigend als je op zoek bent naar meer houvast.
Zou ik het aanraden? Ja, absoluut – vooral aan mensen die zich in een overgangsfase bevinden: na een verlies, een burn-out, een verhuis, een relatiebreuk of gewoon in een existentiële ‘tussenperiode’. Het boek is als een vriendelijke stem op de achtergrond die zegt: je bent niet gek, je zit gewoon ergens tussenin, en dat is oké.
Ik geef het 4 sterren. Niet omdat het perfect is, maar omdat het precies doet wat het belooft – met zachtheid, inzicht en compassie. En soms is dat precies wat je nodig hebt.
@ankhhermes
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van elineassez
Gesponsord
Een verborgen verleden, drie generaties vrouwen en een Siciliaans decor vol geheimen: Als bittere sinaasappels is dé Italiaanse succesroman die je niet loslaat.
