Prima Facie, een noodzakelijk boek.

Suzie Miller heeft in 2023 Prima Facie, haar bekendste toneelstuk uitgegeven als roman, hiermee maakt ze haar debuut als romanschrijfster. Als voormalig medewerker van een advocatenkantoor weet Suzie Miller waar ze het over heeft. Met dit verhaal geeft de schrijfster een mooie inkijk op het advocatenleven.

Wanneer je googelt op Prima Facie in combinatie met recht krijg je als betekenis: beoordeling op het eerste gezicht, oordelen zonder bewijs, zonder achtergrondinformatie. De kunst is om niet te snel te oordelen, te luisteren tot je alle informatie hebt. Beoordeling kan leiden tot veroordeling, dat weet Tessa, het hoofdpersonage, maar al te goed.

Tessa is een succesvolle strafadvocaat, met een focus op zedendelicten, die gelooft in de rechtsspraak. Met haar achtergrond, afkomstig uit een niet welvarend gezin, is het voor Tessa altijd hard werken geweest om de top te bereiken. Het harde werken heeft resultaat geleverd, ze is goed in wat ze doet. Door verdachten doortastend te ondervragen, de mazen in hun verhaal op te sporen weet ze veel verdachten vrij te krijgen. Dit maakt Tessa in het begin niet echt een sympathiek personage.

Wanneer ze zelf slachtoffer wordt draait alles om en wordt de wereld, zoals zij dacht dat het eruit hoorde te zien, op zijn kop gezet. Ze staat ineens aan de andere kant van het recht. Hoe moeilijk is het om bewijs te leveren wanneer je alleen het verhaal van het slachtoffer en het weerwoord van de verdachte hebt? Hoe ingewikkeld is het als je zelf ineens verhoord wordt door een collega advocaat? Dit zorgt voor een grote omslag in Tessa haar leven en haar kijk op haar werk als strafadvocaat.

Het verhaal sprak me in eerste instantie erg aan, een rechtbankdrama had ik nog nooit gelezen. De onsympathieke kant van Tessa zorgde er bij mij helaas voor dat ik soms moeite had om verder te lezen. Ze heeft zich zo blindgestaard op het bereiken van een succesvolle carrière en is daardoor wat naïef geworden als je het mij vraagt. Het verhaal vond ik goed, pakte mij niet zo.

Een zedenmisdrijf is zo moeilijk te bewijzen, dit verhaal laat dat goed zien en maakt de lezer daarvan bewust. Er zijn zaken als die van Gisèle Pélicot, uit Frankrijk, die aantonen wat er gebeurt als er wel bewijs is. In hoeveel gevallen is dat bewijs er niet, en gaat het tussen het woord van dader en slachtoffer? In hoeveel gevallen leidt deze dunne scheidslijn ook tot het afzien van het doen van aangifte? Die cijfers zijn nog te hoog denk ik dat maakt Prima Facie tot een noodzakelijk boek.