Recensie Dooi

Dooi is het tweede boek dat ik van Rascha Peper heb gelezen. Een paar jaar geleden heb ik Russisch blauw gelezen en dat beviel me zeer. Dooi valt, daarbij vergeleken, eigenlijk een beetje tegen, omdat het zo'n cliché-verhaal is. Man op leeftijd, raakt verzeild in ongewone situatie: vastgevroren op het IJsselmeer aan de oever van een klein eiland met vooral veel konijnen. Het is een grijze, wittige wereld waarin de knorrige held, zonder zijn vrouw, bezoek krijgt van een vuurrode jonge blom, als (of waardoor) de dooi inzet. Hij giet het verhaal van zijn jeugd met een absente vader over haar uit, raakt dolverliefd, eindigt natuurlijk samen met haar in het bed, wordt 'gered', keert terug bij zijn vrouw Ina, maar tracht zijn vuurrode liefde terug te vinden. Alsof je aan het verhaal niet genoeg hebt, geven de namen alleen al duidelijke hints. 'Saar'loos, een boot die 'Harnasman' heet, Bente Nerwanen is de mistige, jonge geliefde. Dan zijn er nog de kraaien op het eiland en de boot en ga zo maar door.

Het maakt het lezen en snappen van het verhaal in het verhaal wel makkelijk; hapklaar eigenlijk. Ook wel eens lekker.