Subliem debuut

Subliem debuut

Stel je voor – en misschien kun je dat ook wel – dat je zit opgesloten in je eigen hoofd. Zulke momentjes heeft iedereen wel eens; je zit te veel in je hoofd, maakt dingen wellicht te groot. Maar, als je nou altijd het gevoel hebt dat er in je hoofd een ‘bestuurder’ zit, die jou doen en laten, voelen en denken bestuurt en jij niet meer bent dan ‘de hond’ die zijn baasje gehoorzaamt.

Zo vergaat het de Nederlandse professor D’Hondt. Al jarenlang heeft hij het idee dat er iets of iemand in zijn hoofd zijn weg bepaalt. Nu opgesloten in zijn cel in Death Row in een gevangenis in Texas, probeert hij te achterhalen wanneer deze ‘bestuurder’ hem overnam.

“Maar de fysieke gevangenis maakte hem geen donder uit, dacht hij aanvankelijk. Hij zat toch al gevangen. Al jaren, nee, decennia, was hij een gevangene in zijn eigen hoofd. Zijn geest, een complex web van gedachten en overwegingen, hield hem gevangen in een constante stroom van inertie.”
(quote)

Het is niet duidelijk of D’Hondt terecht dan wel onterecht in Death Row zit. Zelf weet hij dat eigenlijk ook niet zo precies. Hierdoor trekt Marc de lezer keihard het verhaal in, want zijn personage zit wel in de dodencel en als dat nou eens niet terecht blijkt te zijn?

D’Hondt is op zoek naar erkenning. Dat heeft hij altijd al gehad. Hij bedenkt zich dat hij nu mogelijk als terdoodveroordeelde professor uit Nederland die erkenning misschien toch krijgt. Het lijkt wel alsof hem dit een soort troost biedt.

Marc van der Meer heeft een beeldende schrijfstijl, dat ook zeker de nodige humor bevat, zoals bijvoorbeeld de manier waarop een van de juryleden wordt omschreven “…een bedeesde, graat-magere vrouw met een wat gelige complexie – zou ze wel gezond zijn? – van middelbare leeftijd.”

De uitstapjes die D’Hondt maakt vanuit zijn cel via het kleine deurtje zijn zo intrigerend om te lezen, zo interessant om te zien wat hij tegenkomt tijdens deze reizen. Zijn deze ingegeven door de eenzaamheid van zijn opsluiting of is het een onbewust beschermingsmechanisme om niet ten onder te gaan/ gek te worden door deze eenzaamheid.

Marc neemt de lezer mee op een filosofische reis met dit boek. Het verhaal is bij vlagen surreëel , absurdisch maar blijft interessant. Het zet aan tot denken over het leven, over het zijn, de zin of onzin van ons bestaan. Het verhaal kent zeker ook een psychologisch tintje, want wat doet het met een persoon als je 23 uur per dag opgesloten zit in alle eenzaamheid en dat ander uurtje in een kooi gelucht wordt….

Marc heeft dit enorm kunstig verwoord; hoe D’Hondt zich voelt is voelbaar voor de lezer en komt geloofwaardig over. Ook de soms kromme procedures die aan bod komen zetten je aan het denken. De hersencel is een boek wat nog lang blijft nagalmen in je hoofd.

Een hele dikke aanrader. Dank je wel Marc voor het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening. Ik heb meer dan genoten van jouw niet alledaagse verhaal.